Meqë vlerat e saktësisë së gjykimeve p, qmund të jenëose, tabela e saktësisë së konjuksionit mund të shkruhet më shkurt kështu :
S h e m b u l l i 2. - Le të jenë p, qkëto dy gjykime p: Brinjët e kundërta të drejtkëndëshit janë të barabarta; dhe q: Brinjët e kundërta të drejtkëndëshit janë paralele. Konjuksioni i tyre do të jetë : pq: Brinjët e kundërta të drejtkëndëshit janë të barabarta dhe paralele.
S h e m b u l l i 3. - Le të jenë gjykimet : p : (15, 7)1dhe q :1 > - 2. Të formohet konjuksioni dhe të gjendet vlera e tij.
Z g j i d h j e : pq :(15, 7)11> - 2, v(pq), sepse v((15, 7)1)dhe v (1 > - 2).
Konjuksioni është një veprim binar, megë lidh dy gjykime dhe si rezultat jep një gjykim të tretë, konjuksionin e tyre.
Përkufizimi i konjuksionit të dy gjykimeve lehtë mund të zgjerohet edhe në rastin e n gjykimeve (n, n2). Prej përkufizimit të konjuksionit dalin këto dy ligje të rëndësishme të logjikës së gjykimeve:
ligji i idempotencës dhe ai i komutacionit . Saktësinë e tyre e provojmë duke formuar tabelën e saktësisë për secilën formulë. P.sh. për të provuar ligjin e komutacionit formojmë këtë tabelë :
p
q
pq
qp
Vlerat e rrethuaranë dy shtyllat e fundit të tabelës tregojnë se gjykimet pq, qpkanë një vlerë të njëjtë të saktësisë, andaj themi se janë ekuivalente.
1 .2.3. DISJUNKSIONI I GJYKIMEVE
Kur gjykimi përbërë formohet prej dy gjykimeve çfarëdo me ndihëmen e lidhëzës „ose" thuhet se ajo lidhëz përcakton veprimin logjik që quhet disjunkston[1]. Mirëpo, në gjuhën e zakonshme lidhëzja "ose" i ka dy kuptime - kuptimin inkluziv dhe atë eksluziv - , andaj duhet dalluar dy raste të posaçme të disjunksionit - disjunksionin e thjeshtë (zakonshëm, inkluziv) dhe disjunksionin ekskluziv (rigoroz) . Lidhëzja "ose" perdoret në kuptimin inklu -
ziv, kur nuk përjashtohet mundësia e saktësisë së njëkohshme e të dy gjykimeve, kurse ajo përdoret në kuptimin ekskluziv pikërisht kur përjashtohet ajo mundësi. Kështu b.f. në gjykimin e përbërë : "Trekëndëshi ABCështë kënddrejtë ose dybrinjënjëshëm", lidhëzja „ose" e ka kuptimin inkluziv, sepse trekëndëshi në fjalë ABCnë të vërtetë mund të jetë : (a1) kënddrejtë e brinjëndryshëm, (a2) këndpjerrët e dybrinjënjëshëm, ose (a3) kënddrejtë e dybrinjënjëshëm. Pra, këtu nuk përjashtohet mundësia që trekëndëshi në fjalë të jetë njëherit edhe kënddrejtë edhe i dybrinjënjëshëm . Ndërkaq, në gjykimin „Numri natyral nështë çift ose tek", lidhëzja,, ose" ka kuptimin ekskluziv - këtu përjashtohet mundësia që numri në fjalë ntë jetë njëherit edhe çift edhe tek. Pra, kuptimi ekskluziv i lidhëzës "ose" në të vërtetë e ka domethënien "ose . . . . . . ose". Duke pasur parasysh këto, themi :
P ë r k u f i z i m i 1.2.3.1. - Disjunksioni (inkluziv) i dy gjykimeve p, q quhet gjykimi pq (lexo : p ose q ). i cili është i saktë kur është i saktë së paku njëri nga gjykimet p, q.
P ë r k u f i z i m i 1.2.3.2. - Disjunksioni ekskluzi i dy gjykimeve p, q quhet gjykimi pq (lexo : ose p ose q) i cili është i saktë kur është i saktë vetëm njëri nga gjykimet p, q .
Kur gjykimi i përbërë formohet prej dy gjykimeve tjera me ndihmën e lidhëzës "nëse . . ., atëherë . . .", thuhet se ajo lidhëz e përcakton veprimin logjik që quhet implikacion[1] . Gjykimi që pason pas fjalës "nëse" quhet supozim (hipotezë, premisë), ndërsa gjykimi pas fjalës "atëherë" quhet konkluzion (tezë, pasojë). Kuptohet, hipoteza është fundamenti në të cilën rëndom bazohet konkluzioni. Kështu është rasti, p .sh. në implikacionet :
p : Nëse nN, atëherë n2;
q : Nëse a < 0 dhe b < 0, atëherë a • b > 0;
r : Nëse n5, atëherë (n2 + 5n - 1)7;
s : Nëse x6, atëherë log (3x2 - 8)2 .
P ë r k u f i z i m i 1.2.4.1. - Implikacioni i dy gjykimeve p, q quhet gjykimi p q (lexo : nëse p, atëherë q ose nga p rrjedh q ose p implikon q), i cili është jo i saktë kur p është i saktë e q jo i saktë.
Simboliështë shenja e implikacionit. Tabela e saktësisë së implikacionit është:
Duhet theksuar se me negacionin, konjuksionin dhe disjunksionin mund të lidhen në mes tyre dy gjykime çfarëdo, plotësisht të pavarura, kurse në implikacionin e gjykimeve vlera e saktësisë së gjykimit të parë mund të influencojë në vlerën e saktësisë së gjykimit tjetër.
Kuptohet, këtu vlera e saktësisë së gjykimit qvaret prej saktësisë së gjykimit p. Nga ky shembull mund të vërehet edhe fakti se implikacioni është një veprim binar jokumutativ, sepse në rastin e përgjithshëm
V ë r e j t j e : Rast i veçantë i implikacionit është | konsekuenca=[[Hipi Zhdripi i Matematikës/#{{{1}}}|{{{1}}}]] - kur prej gjykimit plogjikisht rrjedh gjykimi q, i cili është i saktë vetëm kur pështë i saktë . Raste të këtlla paraqiten në mes të teoremave matematike dhe konsekuencave të tyre, sikurse edhe në mes të supozimeve të teoremave dhe konkludimeve të tyre. Në këto raste implikacioni pqlexohet edhe kështu : pështë kusht i mjaftueshëm për q; qështë kusht i nevojshëm për p; qështë rrjedhim i q; etj. Fakti se prej gjykimit plogjikisht nuk rrjedh gjykimi q, shënohet pq.
S h e m b u l l i 7. - Le të jetë gjykimi p : a > 0b > 0. Si konsekuencë e gjykimit pmund të nxirret gjykimi q:ab>0, d.m.th. :
P ë r k u f i z i m i 1.2.5.1. - Ekuivalenca e gjykimeve p, q quhet gjykimi pq (lexo : p ekuivalent q), i cili është i saktë kur të dy gjykimet p, q janë të sakta ose janë jo të sakta.
Simboliështë shenja e ekuivalencës. Tabela e saktësisë se ekuivalencës është :
Kur krahasohen tabelat e saktësisë së implikacioneve pq, qpdhe e ekuivalencës pq, lehtë mund të shihet ligji logjik, i cili shpreh lidhjen në mes këtyre gjykimeve:
S h e m b u l l i 8. - Nëse x1, x2janë zerot e trinomit t(x)ax2 + bx + c, a0(d.m.th. t(x1)0, t(x2)0), atëherë gjykimet p: x1x2dhe q: b2 - 4ac0janë ekuivalente:
Prej këtyre shembujve mund të konkludojmë se në përgjithësi për të shndërruar funksionet e gjykimeve F1(x), F2(x, y), F3(x, y, z)në gjykime duhet të përdoren aq kuantifikatorë, sa variabla përmbajnë ato funksione. Kështu funksioni F (x, y)shndërrohet në gjykim në këto raste :
Në formulën e fundit F(x)paraget një funksion gjykimesh me variablen x, kurse Abashkësinë e elementeve të atilla që kur cilido prej tyre zëvendësohet në F(x)e shndërron atë në gjykim të saktë.
P ë r k u f i z i m i 2.1.1. - Bashkësia A quhet nënbashkësi e bashkësisë B, nëse çdo element i bashkësisë A është njëherit element edhe i bashkësisë B(fig. 1.1.), pra:
Në bazë të këtij përkufizimi mund të konkludohet se bashkësia dhe elementi janë koncepte relative - Amund të konsiderohet si bashkësi të elementeve të caktuara A{xF(x)} , por edhe si element i bashkësisë së caktuar AP(A).
Nëse bashkësia Aështë e fundme [1] dhe ka nelemente, atëherë bashkësia P(A) ka 2nelemente.
P ë r k u f i z i m i 2.1.3. - Dy bashkësi A, B janë të barabarta atëherë dhe vetëm atëherë, kur AB dhe BA , pra :
ABABBA. (...10)
Për shembull: {a, b, c}{b, a, c} .
2.2. VEPRIMET ME BASHKËSI
P ë r k u f i z i m i 2.2.1. - Prerja e bashkësive A. B quhet bashkësia e të gjitha e1ementeve të përbashkëta të bashkëswe A, B(fig. 1.2.), pra :
Përkufizimi i prerjes së dy bashkësive mund të zgjerohet në prerjen e më shumë bashkësive, kështu bie fjala kemi:
ABC{xxAxBxC} . (...12)
Prerja e nbashkësive A1, A2, A3, . . ., Anshënohet me simbolinAk(lexo: prerja Ak, k prej 1 deri në n), pra:
A1A2A3. . .AnAk.
P ë r k u f i z i m i 2.2.2. - Unioni i bashkësive A, B quhet bashkësia që përmban elementet që janë në bashkësinë A ose në bashkësinë B(fig. 1.3.), pra: