Një qen të bukur pata,
të bukur sa më s’ka;
I bardhë, me këmbë të gjata,
i zgjuar, marshalla !
Unë s’i kam dashur qentë,
tërë bota le ta dijë;
po kur e do familja
do bëhesh si fëmijë ...
Pra, e nderonim qenin,
ish krenaria jonë.
Ca miq erdhën vizitë,
një mbrëmje, natën, vonë.
Qenushi u gëzua,
nga kjo vizitë
pasdarke
Dhe hipi përmbi stufë
tenxheres erë i marrke ...
Po ç’desh ai atje,
e kishim lënë pa ngrënë ?!
Ndaj desha ta ushqej
sepse më vinte rëndë.
Pra, ia afrova mishin,
të ngulur në pirun;
por oh, ç’ma kapi gishtin
ky qeni firaun ! ...
Dhe gjak pikoi gishti,
gjak prej zemrës sime;
S’e vrava qen mavrinë,
shpëtoi për një qime ...
Pa ma mjekuan gishtin
fëmijët tim, për tmerr;
pastaj foli dhe miku :
- Nuk ditka qeni nder !
|
