Pepili/Komedia Hyjnore/88

K. XII Rrethi i shtatë. - Minotauri. - Brezi i parë. - Flegjetoni. - Kentaurat. - Dhunuesit kundër të afërmit dhe kundër pasunisë së tij (tiranë, vrasësit, cubat)

	Ishte ai shpat, ku gati u bame per zbritje, Gurishte e rrmyeshme; e cka pame me sy, Vec ta shikosh te ngjallte neveritje.
	Porsi nga rreshmja qe, tue u rrekellye, Kndej Trentit ne Adigje shkoi e ra, O per termet o n’rraje pse mali ish grrye,
	Krejt brinja, c’merr nga maja prej ku u nda E deri poshte, qe ish rripe e lemuet, Tash asht zhurine, pra ke se ku me I ra, -
	E tille ishte rrepina e shemtuet; E mu ne zgrip te zgavrres copetue Turpi I Kretes sa gjane gjate rri shtruet,
	Ai qe ne lope te rreme qe krijue. Porsa na pa, vehten kafshoi me dhambe, Kaq fort nga inati I madh u pezmatue.
	Mesuesi I urte ia pati me piskame: <<Ke frike se ky mos asht duka I Athines, ai qe ne bote vdekun te vu nen kambe?
	Cporru ti, shtaze! S’po I zbret jo ky gremines Stervite prej motres sate, por asht qase Me pa cka vueni ju, shpirtna t’errsines!>>
	Porsi njaj dem qe lakun kput, trumhase, Kur mu ne koke per vdekje e kane godite, Kambe dot nuk luen e rri tue u perplase,
	I tille dhe Minotauri u ba paprite; E prisi I mprehte at’here: <<Vrik kape shtegun! Sa asht n’terbim, ma lehte e ke me zbrite.>>
	Keshtu teposhten na filluem me ndjekun E pesha e trupit tim zu t’I rrezoje Guret, qe binin kamba n’ta tue prekun.
	Ecja n’mendim; e ai: <<Per kete rrenoje Ti ndoshta po mendon, ruejte cep me cep Nga inati I bishes qe nuk lashe t’vershoje.
	Kur per te paren here ne kete gazep Te ferrit zbrita, due ta kesh te qarte, Ky shpat ketu ka qene vec shkamb e shkrep.
	Por pak ma pare se Ai nga qielli I arte Ketu te vinte per te madhen pre, Qe ia hoq Dites n’rrethin ma te larte,
	Nga kater anet ky I ndyti dhe U trand aq fort, sa thashe se gjithesija Ndjeu dashuni; e asish qe besojne ke
	Se shum here bota ra nga dashunija Ne kaos; pra n’ate rase shkamborja plake Ketu e gjetiu u shemb e u ba thermija.
	Ngul syte tash ne lugine! E gjakta brrake E vale asht afer; mbrende rrijne tue u zi Ata qe duert e veta kane pergjake.>>
	Zemrim I cmendun, o e verbte lakmi, Qe aq na grah ne t’shkurten jeten tane, Pastaj keqas na qull n’perjetesi!
	N’trajte harku pashe at’here nje grope te gjane, Qe bante pjese ne t’rrumbullaktin rrah; Kete gja ma pare mesuesi ma kish thane.
	E rreth e rrotull bregut krah per krah Vraponin, shgjetat n’dore porsi gjahtare, Kentaurat, si dikur n’ate bote per gjah.
	Tue zbrite kur na hetuen, u ndalen mbare Dhe tre u ndane vecan perbri rrekese, Me harqe e shgjeta zgjedhun qysh ma pare.
	Njani leshoi nje za si kokrra e rrfese: <<Cfare dnimi ju po uleni me vuejte? Flisni pa luejtun kambe o ju rashe krese!>>
	<<Vetem Kironit gjegjen ia kem’ ruejte, sa t’vijme ma prane, - ia ktheu mesuesi qete, - per t’zeze gjithmone zemrimi te ka mujte!>>
	<<Nesi ai asht, - tha dhe me preku lete, - qe vdiq per Dejaniren vashe plot nur, vehtes se vet ia muer ai hakun vete.
	Ai n’mes, koke-ulet, syte mberthye n’krahnuer, Kironi asht, qe rriti Akilin trim; E tjetri – Foli idhnak e shpirtmizuer.
	Me mija I siellen gropes pa pushim, Tue shigjetue cdo shpirt qe rregull prish E del mbi gjak jo aq sa e ka denim.>>
	Na iu afruem ma fort t’shkathtavet bishe; Kironi nxuer nje shgjete e zu t’sheshoje Per nofulla mustaqet fare shprishe.
	Lirue mbasi e pat te madhen goje, Shokeve u tha: <<Me sy a keni ndjekun Si I dyti guret luen kahdo te shkoje?
	Keshtu s’asht pa se ban nje kambe e vdekun!>> E kur iu qas te gjoksi prisi I mire, Aty ku dy natyrat kane t’perpjekun,
	Iu gjegj: <<Ai asht I gjalle, une e kam prire, I vetem fill, n’keto errsinat tueja; Ka ardhe ky per nevoje, jo per endire.
	Nderpreu ne gjysem kangen <<aleluja>> Ajo qe me ngarkoi mbi krye t’I rrij; As ky as une s’kem’ vjedhe gjana te hueja.
	Por, pash ate force, qe po me ban t’I bij Ketij shtegu te eger per hata, Na jep njanin prej tuejve te na prije,
	Te na tregoje kah shkohet neper va E te ma mbaje mbi vithe kete njerine, Se nuk asht shpirt qe ngrihet per hava.>>
	Kironi atbote u suell n’e djathte te tijne, Nesit I tha: <<Kthe pas! Ke me I drejtuem Dhe mproji n’qofte se sheh te tjere qe vine.>>
	Me ate shoqnues besnik rrugen vazhduem Bregut te lumit, ku ne gjak te ndyte Tue u zi vikatshin shpirtnat e denuem.
	Pashe aty njerez der ne vetlla zhyte; Kentauri tha: <<Tirane ketu ke plot, Qe tue plackite cuen jeten e tue mbyte;
	Cdo dhune barbare lajne ketu me lot. Leka asht ketu, Dionisi zemergur, Qe e mundoi Siciljen per sa mot.
	Ai balle atje asht flokeziu mizuer Kont Acolini; tjetri, floket ar, Asht Obic d’Esti, qe shpirtin ia nxuer
	I biri doc ne boten tej ma pare.>> Poetin vrejta e ai m’tha keto fjale: <<Tash m’ke te dyte, ky asht per ty I pare!>>
	Pak ma andej Kentauri, tue u ndale Mbi disa njerez der ne fyt mbulue Nga gjaku I thelle qe gurguron I vale,
	M’tregoi nje shpirt qe vuente krejt vecue. <<Ai n’prehen t’Perendise, - tha, - zemren cau, qe mbi Tamis dhe sot jane tue e nderue.>>
	Tjere pashe pastaj, qe jashta atij vau Nxjerre kishin kryet o gjoksin leshatak; Njohta disa nga ata qe syni pau.
	Lumi, qe ulej vazhdimisht nga pak, Tash t’pervelonte vetem kambet; vane Na e kaluem ne kete cekine me gjak.
	<<Sikur po e sheh me sy si nga kjo ane kjo vale e gjakut sa po vjen cekohet, - Kentauri tha, - kshtu bese due me ma zane
	Se n’anen tjeter shton ky gjak I ngrohet, Dersa t’arrihet ne ate vend te mjere, Ku tiranija egersisht ndeshkohet.
	Drejtesija hyjnore atje ther Atilen, qe pat qene kerbac per bote, E Pirr e Sekst; dhe pa pushue nje here
	Ne gjak te vluem do derdhin lot te kote Ai Rinier Paci dhe Rinier Korneti, Qe rruge nuk lane pa pre.>> E atebote
	Vaut prap I ra e sy me sy na treti.

---