Pepili/Komedia Hyjnore/72

K. IX: Te dyert e Dites. - Tri furitë. - Lajmëtari qiellor. - Rrethi i gjashtë. - Eretikët.

	Duket se krejt une ishe zbe prej frikes, Prisin kur pashe tue ardhe me aq trishtim, - Iu desh pra atij me u cfaqe I qete nje cikez.
	Vesh-hape qendroi, si ai qe rri n’pergjim, Kah s’mujte syte me ngule tej ne rremoren Mes mjergulles e ajrit te zi shqim.
	<<E pra duhet ta kemi na fitoren, - tha ai, - perndryshe… Kot ajo s’ka zbrite… C’po vonon ai qe do na japi doren!>>
	Une qarte e pashe se I ndrroi fjalet paprite, Ndryshe ia nisi, por s’e kreu njelloj, Ne kundershtim me cka kish peshperite.
	Por fjala e fundit prap s’me trimenoi, Me shtynin ato thanie me zane bese N’dicka, qe ndoshta ai as qe e mendoi.
	<<Ne fund te kesaj zgavrre a mund te zbrese, valle, ndonje here ndo’j shpirt nga rrethi I pare, qe vec shpresen e humbun ka pendese?>>
	Kete ceshtje ngrita une. E ai: Ma pare Rralle ndonje shpirt prej nesh ke mujte me ndeshe, Qe te kete ra kendej si shtegetar.
	Asht e vertete, here tjeter ketu qeshe, Nga e egra Eritone I perbetuem, Qe t’vdekunit nga varri conte peshe.
	S’kish shumqe shpirti trupit m’qe larguem E ajo mbrenda qytezes me pat shti Me nxjerre nga rrethi I Judes nje t’denuem.
	Ai asht vendi ma I ulet dhe ma I zi, Ma I largeti prej qielles rrotulluese, Pra mos u step, se rrugen mire e dij.
	Kenet’n e turbullueme, qelbesuese, Gjithkah qyteti I dhimbjes rreth e ka, Mbrende s’mund te hyjme na pa fuqi dermuese.>>
	Nuk e mbaj mend cka foli edhe ma, Se ethshem syte e mij filluen me vrejte Te larten kulle me kreshten flakada,
	Ku ne te njajten pike u ngriten drejte Na tri Furi sketerre la ne gjak, Pamje e sjellje temne kishin krejt,
	Me hidra t’gjelbera rreth trupit lak; Gjarpij ne vend te flokve u vlojne perore Mbi tamtha t’idhun lidhe e zanun njak.
	E ai, qe mire I njohu ato sherbtore Te mberteneshes se t’amshuemit vaje, <<keqyr, - me tha, - Erinet shpirtmizore!
	Megjera asht kjo, qe ne te majten ndaj; Deneska ne te djathten Alektoj; Ja Tesifona n’mes!>> Heshti pastaj.
	N’parzem ato lenureshin me thoj, Rrahnin shuplake tue brite me aq potere, Sa frika prane poetit me afroi.
	<<Te vija Meduza! Le ta bajme mermer! – thrrisnin te gjitha bashke poshte tue keqyre. – Gabuem qe e lame pa dnim Tezene at’here!>>
	<<Shpejt sillu pas e duert mbaj ne fytyre; Grogonen po ta shohesh tue qite kryet, Gja me s’te kthen ne t’bukuren natyre!>>
	Keshtu me tha, e u solla vete I dyte; Nuk u zu bese duerve te mija; tute, Shpejtoi me t’vetat te m’I mbyllte syte.
	O ju qe keni mendje te kulluet, Kundronie mire doktrinen me syte tuej, Nen vargje te mistershme rrin mbuluet!
	Vinte nderkaq mbi te turbulltin uje Nje krizme e nje potere, qe kallte frike E dridheshin dy brigjet n’ate rremuje,
	Jo ndrysh vec si rreh era me vertik, Kur avujt kundershtare ndeshen mbi dhe, E pyllin fshik pa e ndale frymen nje cike,
	Shkyen deget, I rrezon, I hjedh perdhe Dhe can shtellunga-pluhun e krenare, N’ikje tue vu bari edhe shkerbe.
	<<Co ballin, tha, kur syte m’I liroi fare, - e shih mbi t’lashten shkumbe, ku asht ma e thuket tymnaja qe mbi pellg ndehet mujshare.>>
	Sikur bretkosat, sa mes tyne duket Bolla, te gjitha fshihen n’uje nga tmera E thelle ne llum seicila shkon e struket,
	Keshtu une pashe me mija hijesh t’mjera Tue hike perpara njanit, qe kalonte Stigjes, po kambet krejt I kish te tera.
	Ate ajr te zi fytyret e largonte, Para tue cue te majten tash e pare; Dukej se tjeter brenge s’e shqetesonte.
	Po, ishte ai, - I qiellit lajmetar Kah prisi une u solla, me shikim M’tha qete te rrij, nderueshem, koken vare.
	Sa fort me ngjante I mbushun me zemrim! Mbrrijti te porta e me nje thuper n’dore E celi fill, pa gjete asnje pengim.
	<<Shpirtna t’keqij, ju te debuem qiellor, - filloi te praku I zi qe te kall date, - c’me rrini kryekecyem, more te gjore?
	Pse doni me deshir’n e larte me u mate? Me kot e pat kushdo ne rruge I duel; Si vuejtjet ju a randoi, sa here e pate!
	C’ju vlen qe fatit s’doni m’iu perkule? Cerberi juej, ne se mire e kujton, Per pandigjesen mbet me mjekrren zhgule.>>
	Dhe u kthye ne rrugen pis; e kah kalon Aq qe na flet; ne paraqitje ngjan Si ai, qe kujdes tjeter e mundon
	E nuk ka sy per cka I ndodhet prane; Atij qyteti nisem me iu qase, Mbeshtete ne fjalet shenjte qe kish thane.
	Dhe hyme atje, pengese kurrkund pa hase; Kah kishja me shikue deshire te madhe Se c’ndodh, c’mundime ka mbrenda kalase,
	Syte anekand I solla n’ate kala dhe Perpara meje u shtri nje hapesine, - Vec vuejtje t’randa kish asaj germadhe.
	Si n’Arl, ku ujte e vet Rodani shtrin, Si dhe ne Pole, atje perbri Kuarnari, Qe lag e ast kufi per Italine,
	Gjithe vendin larmojne varret andej pari, - Ashtu krejt gropa-gropa ish ai rrah, Vecse denimi atje ish ma barbari;
	Se neper varre vlonin flake gjithkah E aq teper ato zgore ndezun ishin, Sa zjarr ma shum s’do hekri per me u rrahe.
	Rrasat e tyne n’kambe mbi krye u rrishin, Shperthente nga ato gryka britme e gjame, Flaka te mjereve u digjte mishin.
	<<Mesues, kush jane keta, thashe, qe t’shperndame gjinden nder keto zgavrra skuqun prush e bajne keshtu nga dhimbjet tue ofshame?>>
	E ai: <<Gjithe hereziarket njikjo fushe Me ndjekes te cdo sekti I ka mbeshtjelle, Sa s’ta merr mendja varret plot jane mbushe.
	I ngjashmi me te ngjashmin n’grope asht thelle, Varret si te jete faji jane te zjarta.>> Pastaj, nga e djathta si filluem me u sjelle,
	Kaluem mes vuejtjesh dhe muresh te larta.

---