Pepili/Komedia Hyjnore/66

K. VIII: Rrethi i pestë (fundi). - Flegjias. - Filip Argjenti. - Muret e qytetit të Dites.

	Ju them, tash qe vazhdoj tregimin tim, Se na ende te pirgu s’kishim mbrrijte, Kur syte nga maja e tij vane fluturim
	Te nja dy flake, qe pame tue vetetite, E ‘j tjeter, vrik qe u gjegj ne largesi Aq mekte sa synit fare me I rreshqite.
	Iu solla atij deti plot urti: <<C’jane keto flake? – fillova une me e pyete. – C’thote tjetri zjarr? Kush jane shkaktare te tij?>>
	E ai m’u gjegj: <<Tue ca valen e ndyte Tash ke me pa ate qe te con kah rrathet E ferrit, n’se ky tym nuk t’I zen syte.>>
	S’ka kordhe te flaki nje shigjete ma shkathet, Qe ajrin ta pershkoje ma shpejt gjithmone, Si pashe une nje lundrice te shpejte, te hajthet,
	Mbi uje n’ate cas tue shkite kah ana jone; Nje lundertar e ngiste si rrufe, Tue thirre: <<Tash m’re ne dore, o I patenzone!>>
	<<Flegjias, Flegjias, me kot e ke ti kesaj here, - imzot nis e I drejtohet, - vec per kete gjol, per tjeter ne s’na ke!>>
	Si njaj, qe nje genjeshtre I kujtohet, Qe I asht kurdise, edhe e pushton trishtija, Ashtu, zemrue, Flegjiasi atbote ndei ftohet.
	Prisi shkoi n’varke I pari e une mbas tija Dhe prane e prane te dy na u ulem mbrende; Vetem kur une u futa, u mbush anija.
	Kur une e prisi gati u bame me u ende, E lashta varke filloi ujin me e ca Ma thelle se kur, ngarkue me shpirtna, rend.
	Ndersa mbi brrake te vdekjes zune me nga, Dikush me duel krejt llum, si djall tamam, E tha: <<Si ti kaq shpejt te na ke ra?>>
	E une: <<Pse erdha, ktu me ndeje nuk kam. Po ti kush je, surrat, ti kurr mos qofsh,>> M’u gjegj: <<Shikome, nje qe po qan une jam!>>
	E vete at’here: <<Me zi e vaje e ofshe Ti mbetsh ku je, o shpirt I mallekuem! Te njoh, sado me lluce ti u mbulofsh!>>
	Kah lundra dueret zu ai me I drejtuem, Por n’cas mesuesi e shtyni ate mekatnuer Tue brite: <<Ik me qej tjere, qen I terbuem!>>
	Pastaj ne qafe m’I hodhi ato duer: <<O shpirt krenar, - me tha tue m’puthe ne balle, - e lumja ajo, qe t’mbajti ne krahnuer!
	Ky qe nje mendjemadh sa qe I gjalle, Nje t’mire s’e bani t’ia stoliste jeten, Prandej ne shpirt asht nga terbimi kalle.
	Sa jane asish, qe hiqen lart si mbreten, Qe si derrat n’kete brrake kane me mbarue, Turp edhe marre pas tue lane per veten.>>
	E une: <<O pris, sa kisha me deshrue Qe mbrende ne lang ta shoh te zhytun mire, Para se kete liqen te kem’ kalue!>>
	<<Para se t’shohesh, - tha kah une tue prire, - bregun nga larg, ti fort do ngopesh syne, ia vlen te plotesohet kjo deshire.>>
	Nuk kaloi shume pashe se si e shkyen Ate mekatar do shpirtna llom te bame; Dhe sot per ate qe pashe falnderoj Hyne.
	<<Yrysh n’Argjentin!>> - t’gjithe leshuen piskame; e fiorentini, shpirti I cakerdisun, mishin e vet e grinte vete me dhambe.
	Dhe e lame. Ma nuk po flas, si pata nise une. Nje gjame nder veshe erdhe e m’u shkrep si shqote, Sa syte I hapa faret I shastisun.
	<<Tashma, o bir, - mesuesi nis e thote, - afrohet Dite, orezi qytet, me qytetare te vet e tmadhen frote.>>
	E une: <<O pris, qyshe tash, ja, minarete Po I shoh thelle ne lugine te bame keze; Dhe ngjajne thue se dikush nga zjarri I qet.>>
	M’u gjegj: <<Nga flaka e amshueme, qe I ka ndeze, I kuq krejt duket pirgu I vrerosun, Si ti po e vren ne kete sketerre te zeze.>>
	E na iu futem lumit, thelle groposun, Qe rretheqark I shkon kalase se ngrate, Muret e saj m’u duken t’celnikosun.
	Mbasi na bame nje t’sjellun mjaft te gjate, Rame ne nje breg, ku I forti lundertar: <<Dilni! Hymja asht ketu!>> - tha tue vikate.
	Me mija pashe mbi dyer asish t’pafare Pikue nga qielli, qe idhnue e prekun Thrrisnin: <<Po kush, kush asht ky shtegetar,
	Qe ende pa vdeke po I hyn mbretnise se vdekun?>> I urti pris u bani shenje me krye Se donte ne nje ane me ta me u pjekun.
	At’here, pak ate inat si e mbajten ndry, Briten: <<Eja ti I vetem! Le te shkoje Ai qe ketu kaq me guxim ka hy!
	Vetem rrugen e cmendun ta pershkoje Ne qofte I zoti; ti qendro me ne, Qe n’shteg te zi iu bane pararoje.>>
	Mendo, lexues, si mbeta shtange e zbe, Kur fjalet e mallkueme I degjova, Nga frika se kurrma s’do kthej mbi dhe.
	<<O prisi im I shtrenjte, qe n’sa e sa prova jeten me ke shpetue e me ke nxjerre nga ai rrezik I madh, ku u ngujova,
	te vetem mos me len ketu ne ferr; e n’qofte se me shkue tutje s’asht gjikue, t’I gjejme prap gjurmet tona, gjate pa e tjerre.>>
	Edhe imzot, qe aty me kishte cue, Me tha: <<As mos ki frike, as mos u tund, S’na e ndal kush rrugen tone, - kjo asht caktue!
	Ketu me prit, shpirtin qe t’u lekund Forcoje dhe ushqe te ambel shprese, Se kurr nuk do te la n’kete ferr pa fund.>>
	Keshtu ai shkoi, me la ajo krijese E dashun si nje babe hutue pa mase, E <<po>> e <<jo>> m’perleshen mbrenda krese.
	Nuk munda te degjoj cka shkoi t’u flase, Por shum nuk ndei me ta ne bisedim, Se te gjithe ngane keshtjelles me iu rrase,
	N’fytyre ia mbyllen portat prisit tim Anmiqet tone, ai mbet rrethue vetmije E u suell kah une ngadale e me trishtim.
	I mbante syte perdhe, e zeze nje hije I kishte ra dhe thonte me pshertime: <<Kush s’po me len t’I hyj ketij vend zije?>>
	Me tha: <<Ne m’pafsh tue u gri me vehten time, Ti mos u tremb, une cdo pengese do thej, Sado keta t’na qesin kundershtime.
	S’asht hera e pare qe dalin mendjemdhej; Dhe n’tjeter porte te tille na dolen, por Qyshe atehere ajo pa shula ndei.
	Mbi te ti pe mbishkrimin vdekesor; Ja, permes saj, tash tatepjetes thelle, Tue pershkue rrathet vetem e pa zor,
	Zbret ai qe do I hape dyert kesaj keshtjelle.>>

---