Pepili/Komedia Hyjnore/59

K. VII: Rrethi i katërt. - Plutoni. - Koprracët dhe dorëlëshuemit. - Fati. - Rrethi i pestë. - Këneta e Shtigjes. - Idhnakët

	<<Pape Satan, pape Satan aleppe!>> ia filloi Pluti me te shkyemin za; dhe I urti, qe e kuptoi ate gjuhe gazepe,
	tha me m’trimnue: <<Frike mos te kesh, s’asht gja, se ai, sado te madhe t’kete fuqine, s’do na ndaloje me I zbrite kesaj kala.>>
	Pastaj fytyr’-mufatnes egersine: <<Hesht, ujk I zi! – I briti me potere, - griju permbrenda edhe shuej menine!
	Nuk zdryp ky pa arsye n’kete pus per mnere, Keshtu u vendos atje ku Shen Mehilli Idhte u hakmuer, dhunuesit hodh n’gomnere.>>
	Si velat e gufuem, qe n’hapsine qielli Vrik shkrehen, porsa e then era mizore Dyrekun, njashtu ra bisha njefilli.
	Dhe zbritem na ne t’katerten gropore, Bregut anash tue I ra, krijue me ruejte Te zezat e gjithe fares njerezore.
	O drejtesi hyjnore, kush ka mujte Kaq shum tortura e dnime me bashkue? Pse na per fajet tona kaq me vuejte?
	Si mbi Karibd, ku dallga e terbue Me dallgen qe I vjen ndesh rrin tue u perleshe, Ashtu njerzit n’shoshojne ketu jane cue.
	Turme ma te mdhe kurr nuk kisha ndeshe, Dy cetash nda, luronin me terbim, Shkambij tue rrokullise me gjoks perveshe.
	Perplaseshin, e mbas atij takim Mbrapa seicili kthehej tue vikate: <<E ti pse ruen?>> <<E ti pse s’ban kursim?>>
	I binin t’errtit rreth keshtu per t’gjate, Drejtue nga te dy anet ne nje pike, Me ritem tue ia thane t’zezes urate;
	T’mbrrimen ne cak, te gjithe, sikur me hike, U zmbrapshin n’ate gjysme harku, n’sulm gjithmone. E une, qe n’zemer ndjeja si nje thike:
	<<Mesues, - I thashe, - cfare shpirtnash t’patenzone jane valle keta? Mos jane te gjithe priftrij kta percerruem kendej nga e majta jone?>>
	E ai: <<Aq perdeshkurte e te keqij Ishin gjithe keta shpirtna me te gjalle, Sa nder shpenzime s’dijten kurr kufij.
	Kete mkat me lehje t’veta rrijne tue cpalle Kur vijne nga te dy krahet n’pike t’caktueme, Ku faji I kundert ma s’I len perballe.
	Kta qene priftrij, qe krejt e kane te rrueme Majen e krese, e pape e kardinaj, Nder t’cilet koprracija asht e teprueme.>>
	E une: <<Mesues, mes tyne keq nuk baj Sikur t’vihem me njohte ndonje per be, Qe e dij se qe I zhytun ne kete faj.>>
	Dhe ai m’u gjegj keshtu: <<Ti kot e ke; Nje jete per dic te mire s’dijten me u shty, Sa tash, krejt zhye, me I njohte I zoti s’je.
	N’kete rruge perpjete do rrijne tue shkue-tue kthye, Keta kendej prej varresh kane me u cue Me grushtin mbylle, e ata pa lesh ne krye.
	Shkrryesija e dorerrudhja I ka largue Nga e bukra bote, e po I shkapet ksodore, E, ne c’hall jane, ta zbukuroj s’po due.
	Sa tallje e shkurte jane t’mirat tokesore, Qe Fati kane dore, po e sheh, bir, vete; Per to perleshet skota njerezore.
	Se gjithe ari, qe ish o mund te jete Nen diell e hane, per shpirtnat e dermuem Nuk vlen qofte dhe nje cas me I ba te qete.>>
	<<Mesues, - I thashe, - a ban me ma treguem: c’qenka ky Fat, per t’cilin m’flet, qe vlere e pasuni nder kthetra mban shternguem?>>
	E ai atbote: <<O budallej te mjere, Sa fort paditunija ju damton! Tash po ta koj mendimin tim mejhere.
	Ai qe per dije t’gjithve ua kalon I kijoi qiejte e vuni kush t’u prije, Keshtu cdo pjese cdo pjeses I ndricon
	Kah ai baras shperndan driten e tij, Prandej per pasunite ne bote, n’ate ane Caktoi nje rregullues, qe ky te dije
	Ketij o atij populli me I dhane, Kesaj shtepi ma vone e asaj ma pare, Cka njerzit me ndryshue fuqi nuk kane;
	Nje popull zbret, nje tjetri I prihet mbare, Ne qofte se ai ka marre keshtu vendim, Ai qe I meshehun rri si gjarpni n’bar;
	Jo, dija juej s’I ban dot kundershtim; Ky parasheh, gjykon edhe vendos, Si zotat tjere te vetin ka sundim.
	Ndryshimet qe ai ban nuk dijne me u sose, Nevoja sa ma t’shpejte e shtyn me u ba, Shum vete prej tij jane ngrite e jane rropose.
	Ky asht, pra, ai qe e vene ne kryq pa da Dhe ata, qe duhet t’ia kendojne lavdine, Krejt kot I cpifen, gja nuk lane pa e sha.
	Por ne hare ai asht e hic nuk ndin; Me tjera krijese t’para, gezimplot, Sferen e vet vertit dheg jen knaqsine.
	Tani po zbresim ku ma shum ka lot; Perendojne yjte, qe tue u ngrite I lashe Kur n’rruge u vuna; e ma gjate s’rrij dot.>>
	Permes rrethin tue pre n’breg tjeter rashe, Te nje burim, qe vlon e teposhte zbret, Dhe nje kanal gerrye prej tij une pashe.
	Pak asht ate uje ta quejsh te zi kiamet; Gjithkund mbas vales turbull neper shtigje Shum te veshtira u futem thelle tejet.
	Ai prrue pastaj nje knete, te quejtun Stigje, Formon ma poshte, mejhere sa te kete zbritun N’ato te zymta e te mallkueme brigje.
	E une, qe rrija me sy hape, cuditun, Pashe shpirtna mbrende ne llum te zhytun mbare, Picak e ne fytyre te coroditun.
	Qellonin shoqishojne ata mkatare Me dore e kambe e parzem e me krye, U shkyejshin m’dhambe, tue u ba kortar-kortar.
	E prisi I urte: <<O bir, ktu jane tue u shkye Shpirtnat e gjithe idhnakve, - zu me thane, - Dhe ma beso cka jam tue te rrefye
	Se mu nen uje ka turme qe rrin e fshan E flluska ujet con, si ne kete rase Syni ta sheh ka t’siellesh anembane.
	<<Te trishtun qeme, - thone mbrenda lymit rrase; ne ajr te kthiell, qe e ndrit dielli me rreze, vec tym nder zemra tona kemi pase.
	Tash kemi pse trishtohmi n’balte te zeze.>> Kjo kange u gurgullon n’fyt tue u mbyte, Se fjala n’buze te tyne shkrep pa ndeze.>>
	Keshtu gati iu sollem knetes s’ndyte Perqark, mes bregut thate e mezit qulle, Syte ngule te ata qe thelle ne llum rrijne zhyte;
	E arritem tek e mbramja nen nje kulle.

---