Pepili/Komedia Hyjnore/55

K. VI: Rrethi i tretë. - çerberi. - Grykësi. - Caku. - Dënimi mbas gjyqit të mbramë.

	Sa m’u kthye drita e mendjes, qe m’u shkim Nga mshira per te dy kunett e mjere, Qe zemren time mbushen me trishtim,
	Tjera mundime, te munduem te tjere Shoh rreth e rrotull meje, kahdo rri Tue ece, tue u sjelle, tue vrejte ne ate gomnere.
	Une jam n’rrethin e trete, ku bje nje shi I amshuem, I ftohte, I rande, - ai qofte mallkue; Qe s’di te ndrroje as ritem, as cilsi.
	Breshen e uje I ndyte me bore trazue Derdhen rreke nga ajri I terratisun; Qelbet mbare toka, uje e llom mbulue.
	Cerberi I eger, bishe e cakerdisun, Me ato tri gryka leh si qen taman Mbi njerez ne batak zhyte e gremisun.
	Gace syte e tij, e mjekrren zi katran, Barkun e ajun, duert me thoj te gjate, Shpirtnat gervish, I lnuer e cope I ban.
	Si qej I shtyn t’lurojne ajo shtergate; E tash e pare ne njanin krah tue ra, Tjetrin kerkojne me mprojte ata te ngrate.
	Cerberi, ai krymb I madh, porsa na pa, Dhambet na qiti nga ato goje t’shemtueme; Gjymtyre s’kish qe s’I dridhej per hata.
	Prisi, kah toka shplaket tue drejtue, me Te zezen balte grushtat perplote, fuqishem Ua hodhi mbrenda grykave t’deshrueme.
	Sikur nje qen, qe rri tue lehe furishem, Qetohet n’cas kur gjellen bren me dhambe, Se mendjen ka ne te, kah han urishem,
	Njashtu bulcijt s’I nxoren ma piskame Djallit Cerber, qe I leh asaj morije, Qe e shurdhe don t’ishte, mos me e ndi ate gjame.
	Ecnim mes shpirtnash, mbi te cilet bije I randi shi, qe I rrzon; filluem me shkele Mbi ata qe njerez duken, por jane hije.
	Te shkrryem pertoke mkataret kishin ngele, Vec njanit, qe u ngrit paksa me ndejte, Kur na shikoi mes tyne shteg tue cele.
	<<O ti,qe po I bje ferit me hap t’shpejte, - me tha, - hajt njihme, ne se I zoti je; ty t’bane ma pare se une u shbana>>. Drejte
	ia ktheva une: <<Ai ankthi I madh qe ke ndoshta s’me le t’kujtoj as si fytyre, sa m’ duket pa s’te kam ndonjehere mbi dhe.
	Por m’thuej ti cili je, qe n’kaq mynxyre Ke ra, e ky denim mbi krye t’ka mbete? Ma t’madh do kete, vec jo ne kete menyre!>>
	E ai m’u gjegj: <<Qyteti yt I shkrete, I mbushun sa me u derdhe me inat e smire, Me fali atje lart nje jete te qete.
	Ju, qytetaret, Cako m’keni thirre; Per mkatin aq damprus te grykesise Ky shi I rrebte po me dermon pa mshire.
	E s’jam mkatar I vetem mes duhise, Se gjithe keta njelloj I kane denue Per t’njajtin faj>>, - tha fjalet tue bitise.
	Dhe une at’here: <<O Cak, asht tue m’randue Kaq vuejtja jote, sapo shkrehem n’vaje; Por m’thuej, ne e dijsh, se ku ka me mbarue
	Qyteti im, qe asht perca me rraje; A gjen njeri te drejte; arsyen m’thuej, oh, Pse koken njani tjetrit don t’ia haje?>>
	M’u gjegj: <<Si t’vloje rremuja per shum kohe, Do derdhet gjak, ma e egra nder partite Tjetren do dboje, dhimbje e njerzi pa njohe.
	Por edhe kjo nga shkambi ka me zbrite N’te treten vjete; do marre fuqine ne dore Tjetra, me ndihme t’atij qe sot rri n’prite.
	Per kohe te gjate, mizore e madheshtore, Te tjeret kane me shtype, me I lane sa gjalle, Sado te qjane, te shajne keta te gjore.
	Dy jane te drejte, por kush nuk I ban mall, Kreni e smire e koprraci jane ba Tri xixat, qe mbare zemrat I kane kalle>>
	Keshtu mbaroi me te pervajshmin za. E une atbote: <<Gjithnje po kerkoj leje Nder te me bash, tue m’fole edhe paksa.
	Farinata, Tegiaj, njerz aq te deje, Rustikuci, Arrigu, Moska e tjere, Qe botes me I ba mire e paten zeje,
	Me thuej ku jane, me ban t’I shoh njehere; Deshire te madhe kam per ta te di, N’se I gazmon qielli a ferri I mbush me vner.>>
	E ai: <<I ke nder shpirtna ma t’keqi, Per faje tjera vend ma poshte kane zane; I sheh, ma thelle po t’zdrypesh n’ferr te zi.
	Te lutem emnin tim, n’harrese te lane, Kur t’kthjesh ne t’amblen bote, ne drite ma nxjerr; S’te gjegjem ma, e ma due me t’thane.>>
	Dy syte qe kqyrnin drejte iu bane cakerr, Me vrejti pak dhe poshte I dha ai krese, Tue ra me te, si qorrat tjere, ne terr.
	E prisi tha: <<Kurrma kryet s’do ta qese, Dersa burija e qiellit mos t’ushtoje, Kur forca anmike me gjikue do zbrese.
	Varrin e trishte seicili do zbuloje, Prap mish’n e vet do marre; ka me I shungllue Nder veshe cka perjetsisht do te degjoje.>>
	Keshtu kaluem neper ate llum, trazue E shpirtna e shi e breshen, dalngadale Per jete qe do te vije tue arsyetue.
	<<Pris, kjo torture, - ia solla keto fjale, - mbs atij gjyqit t’mbrame, valle a do shtohet, do zbutet, apo mbetet me kete vale?>>
	E ai ma ktheu: <<Gezimi edhe ohet I ndjen ma shum, si shkenca jep mesim, Nje qenje, kur ma shum perplotesohet.
	Ndonse gjithe ketta shpirtna plot mallkim Kurr nuk kalojne n’persosmenine e plote, Ma t’plote do jene fill mbas atij vendim.>>
	Rrotull iu sollem rruges neper shqote, Te dy pa da tue bisedue vec mbetem; N’piken qe zdryp ma thelle mbrritem atbote;
	T’madhin anmik, Plutonin, aty gjetem.

---