Pepili/Komedia Hyjnore/31

FERRI: K. II: Dyshimet e Dantes. - Sqarimi i Virgjilit

1	Dita po shuhej, edhe ajri I muget I shmangte n’toke frymoret nga mundimi I dites, ndersa une, fill vetem, rruget
	Gatitesha me I rrahe te nje udhetimi Aq te veshtire, drejt dhimbjes pa kufi, Qe mendja do pershkrueje pa fare gabimi.
	O zana, o mendje e larte, ju sot fuqi Me epni; shpirt, qe shkrove cka une pashe, Ketu do dale e jotja fisniki.
	<<Poet, ti qe me prin, - at’here I thashe, - provome sa force kam n’zemer, sa jam gati, para se t’me leshojsh n’kete shteg ku rashe.
	Ti na tregon si ai I Silvit ati, Pa vdeke ende, n’ate jete qe s’ka te vdare Kaloi me shpirt e trup sikur I pati.
	Por n’qe se anmiku I s’keqes aq bujar U ba per te, tue dijte c’e nalta pjelle Prej tij ka per te rrjedhe, e kush e cfare,
	S’I duket I padenje mendjes se thelle; Se ai per shenjten Rome, perandorine Nga I bekuemi qiell si ate qe zgjedhe;
	E kjo e ajo, - te gjithe duhet ta dine, - Vendosun qene me u shndrrue ne vend hyjnor, Ku mkambesi I Shen Pjetrit ka seline.
	N’kete rruge, per t’cilen ti e ngre madhshtor, Gjana kuptoi, qe qene shkasi I ngadhnjimit Per te edhe I mantelit papenor.
	Sh’Pali e pat kendej udh’n e kalimit, Kendej force mori fese ne ndihme t’I veje, Qe I cel njerzimit shtigjet e shpetimit.
	Po une perse te vi? Kush me jep leje? Une as Enea, as Shen Pali s’jam, Per kete as une, as tjer’t s’me cmojne te deje.
	Pra, mendja ne m’u mbushte me ardhe tamam, Drue se me del kjo ardhje marrezi, - Je I urte, kupton ti dhe cka s’di te tham>>.
	Si ai qe kurrnjehere nuk bje n’hulli E tash e pare I vijne mendime tjere, Keshtu cdo gja e nis ai perseri,
	Ashtu psova edhe une n’ate lugje t’mjere; Thelle tue mendue, e pashe fort te veshtire Ate rruge qe e pata nisun menjehere.
	<<Ne e paca fjalen tande kuptue mire, - m’u gjegj zemerbujari, si I ka hije, - ty te ka zanun frika me pahir.
	E kjo rastis fort shpesh njeriut t’I vije, Sa e shmang punes s’lavdishme qe I ka hy, Si shtazen qe here-here e tremb nje hije.
	Me t’hjeke kete frike, qe keq ta ka mberthye, Do them pse erdha a c’m’ra ne vesh ma pare, E qe n’ate cast qe ndjeva dhimbe per ty.
	Une isha nder ata qejane si vare. Nje vashe hyjnore e e hijshme m’thirri prane, M’urdhno, I thashe, e do te jem krenar.
	Si yj t’shkelqyeshem syte e saj m’u gjane; Ia nisi te me flase ambel e qete, E engjullor ajo e kishte zane.
	<<O Mantovan, ti fisnikija vete, qe nami ende ne boten mbare s’t’u fik e, sa t’jete bota, gjalle do t’mbese perjete,
	nje mikun tim, qe fati s’e don mik, dicka s’po e len te lire n’te shkretin stom, sa jo perpara, mbrapa shkon ai vrik.
	Kam frike aq t’madhe se asht keq, sa thom Se kot ne ndihme te tij drue kam levizun, Per te sa kam degjue ne t’lartin drom.
	Shpejto, pra, dhe me fjalen e stolisun, Me cdo menyre, si e lyp e mir’ e tija, Ndihmoje, ngushullue n’dac me me nisun.
	Beatricja po te con, vi nga selija Ku prap une kam deshire te fluturoj; Me suell e m’shtyn me t’folun dashunija.
	Porsa balle Zotit tim une te qendroj, Per ty shpesh para tij kam me u lavdue.>> Keshtu fillova, kur ajo heshtoi:
	<<O vashe n’virtyte e cilesi mbulue, qe njerezimit drite ma shum I dhe se qielli qe shkon rrathet tue ngushtue,
	kaq me pelqen ky urdhen qe me le, sa do deshroja tash ta kishe krye, ma gjate, pra, te me flasesh nevoje s’ke.
	Por thuejma ti arsyen, qe te ka shty Te zbresesh, e ketu te paska sjelle Nga I hapti log, ku e djegun je me kthye?>>
	<<Mbasi kerkon te futesh ti kaq thelle, do ta them shkurtas, - m’u pergjegj at’hera, - pse nuk kam frike te shtyhem kesaj shpelle.
	Vec per ate gja duhet te kapi tmera Nga e cila dam njeriut mundet t’I vije, Po s’duhet te friksohesh per te tjera.
	Te tille Zotyne m’ka ba, per hir te tij, Mjerimi juej I rande n’mue vend nuk zen, As afshin kesaj flake nuk ia ndij.
	Nje grues hirplote n’qiell fort keq I vjen Per ate pengese, qe I duel n’ate shteg pyllor, T’ashprin vendim ajo asht kah e then.
	Ne ndihme Lucine kerkoi nder sa qiellore E I tha: <<Besniku yt, o vashe fisnike, Nga dora jote pret, ta lshoj ne dore.
	Lucija, per cdo t’keqe e rrepte anmike, Levizi e erdh n’ate vend ku ishte vete Tue ndeje me ate Rakelen, grue jetike.
	Beatrice, - tha, - lavdi e Hyut t’vertete, Pse s’e ndih ate, qe t’desh me shpirt te dlire E qe per ty iu nda se ultes cete?
	A s’e degjon si n’vaje asht tue u ngjire? S’e sheh se kunder vdekjes n’lufte ka dale Mbi lum, qe as deti s’asht si ai I vshtire?…
	Ne toke s’pat njerz qe s’dijne cdo t’thote me u ndale Me I ba mire vehtes, t’keqen me largue, Si une, mbsi vesh mora ato fjale.
	Prej te bekuemit fron zbrita nder ju, Tue u mbshtete ne fjalen tande aq ne za, Qe ty t’nderon e ata qe e kane degjue.>>
	Mbasi me kuvendoi permbi kete gja, Te ndricmit sy lotues nga une largoi, Sa vrik m’u desh ketu te ti me ra
	E fill ia beha si ajo deshroi; Te shpetova ne cas nga ajo shkerbe, Qe t’bukuren perpjete ty ta pengoi.
	Prandej cka ke? Pse, pse I hutuem ti je? Pse frike ne zemren tande prap te mbese? Guxim e trimeni ma nuk po ke?
	Mbasi per ty kujdesen tri krijese Te larta e te bekueme atje ne qiell E fjala ime t’hap nje rruge plot shprese?>>
	Si ato lulet, qe, sa ngrofen n’diell Mbas ngrices se nje nate, perseri Cojne kryet e celin qe te gjitha fill,
	Ashtu une mora zemer prej atij E aq shpirti m’u mbush me flake e drite, Sa zuna e iu drejtova me trimni:
	<<Sa meshirplote qe m’u gjet n’kete dite! E ti fisnik, qe binde iu paske I shpejte Fjales se drejte nga goja e hirshme qite!
	Ti zemren po ma prir ma mos me ndejte, Do vi mbas teje, simbas porosise, Mendimi qe une pata, m’u ndrrue krejt.
	Ti luej, vullneti yne asht nje, o pris, Ti udheheqsi, mesuesi e zotnija!>> Keshtu I thashe. Si luejti kambe me u nise,
	Udhes iu futa neper t’ashprat vrrija.

---