Pepili/Komedia Hyjnore/25

FERRI: K. I Pylli. - Kodra e shpëtimit. - Tri bishtë. - Virgjili.

1	Ne mes te shtegetise se kesaj jete U gjeta ne nje pyll krejt erresi, Se kishe humbe une rrugen e vertete.
4	Si ish ta them sa kam veshtiresi Ai I egri pyll, I ashper, pyll hata, Sa ta mejtoj me kall frike perseri!
7	Vecse ma e idhte ne qofte vdekja paksa! Po me tregue c’te mire kam gjete n’ate ane, Do flas per sende tjera qe kam pa.
10	Si hyna mbrende as une s’di me ju thane, Aq gjume I forte qepallat kish randue, Kur rrugen e vertete e pata lane.
13	Po kur te rranza e kodres qeshe afrue, Atje ku merrte fund ajo lugine, Qe me aq tmer ne zemer m’kish trazue,
16	Veshtrova lart e pashe se si ne shpine Po vishej krejt nga rrezet e planetit, Qe ne gjithe shtigjet njerezve u prin.
19	At’here vec frika m’iku pak te shkretit E zemren une e ndjeva ma te lire Nga nata, qe kalova mes sikletit.
22	Si ai, qe tue marre fryme me te veshtire, Prej detit del ne breg e nga ato vale Aq te rrezikshme syte e vet I prir,
25	Dhe shpirti im, qe ikte pa u ndale, Mbrapa u suell me pa ate rrugen trishte, Qe s’la njeri te gjalle andej me dale.
28	Dermue, si u clodha pak mbi ate gurishte, Ia nisa rruges neper breg t’shkretuem, Cdo here kamba e ndalun ma poshte ishte.
31	E, ja, gati perpjeten pa filluem, Me doli nje pantere e lehte, e shpejte, Qe me lekure te larme ish mbuluem;
34	Synin mbi mue e mbante ngulun drejte E udhen time aq keq e kishte pre, Sa qeshe sa here tue ike e kthye une krejt.
37	Ish koha kur agonte dita e re E ngrihej Dielli me ata yj ne qiell, Qe me te ishin, kur Zotyne mbi dhe
40	Separi I levizi n’ajr te kthiell; Guxim e shprese ne shpirt me kish pertritun Per bishe-larushen, qe s’po I gjeja fill,
43	Ai agu I dites, e ambla stine e ndritun, Por jo sa frike aspak t’mos me shkaktonte Pamja e nje luani cfaqe papritun.
46	Ky dukej se drejt meje po u afronte Me koken lart, me nje uri t’terbueme, Sa ngjante se edhe ajrin e tmeronte.
49	Vec nje ulkoje, qe shihej e pushtueme, Ashtu kocke e lekure, nga shum deshira, Qe sa njerzine e bani te mjerueme:
52	Kjo, po, me futi aq ne te veshtira, Me ate frike qe te perfton vec pamja e saj, Sa per t’u ngjite I humba shpres’t e mira.
55	Si ai qe pasuni fillon te baje, E vjen nje kohe dhe e humb, kur nuk e priste, Pastaj me lot e qan edhe me vaje,
58	Keshtu me ngjau me ate bishe qe po levizte Dalengadale tue m’u afrue n’ate prite, Tue m’shty ne terr, ku diell nuk llamburiste.
61	Ndersa une tatepjete isha tue shkite, Perpara sysh m’u cfaq nje fare shajnije, Zanin heshtija e gjate ia kish venite.
64	Kur une e pashe me sy n’ate log shkretije, Brita: <<Meshire te keshe per mue, aman, Kushdo ti qofsh, njeri I gjalle o hije!>>
67	E ai: <<Nuk jam, por qeshe njeri taman, Lombardas prindet pata porsi fare E si atdhe te dy qene mantovan.
70	Linda sub Iulio, ndonse pak ma pare Jetova n’Rome kur ish August I mire, N’ate kohe hyjnish te rrejshem, genjeshtare.
73	Poet une qeshe, kendova t’drejtin bir Te Ankizit, ardhun Troje, kur u krye Lufta qe Ilionin dogji pa meshire.
76	Po ti drejt s’keqes pse je tue u kthye, Pse s’I hyp malit, qe I cdo gezimi Edhe hareje asht fillim, arsye?>>
79	<<Ti qenke ai Virgjili, ai burimi, qe fjala I rrjedh si lum I gjane? – mejhere I gjegja une I skuqun nga turpnimi. –
82	Oh ti I gjithe poetve drite e nder, Ndihmome, pash dashunine e ate mundim Qe derdhe une kam mbi librin tand me vlere!
85	Mesuesi im ti je, auktori im, Ti je I vetmi njaj, nga I cili nxora Te bukrin stil, qe me ka dhane nderim.
88	Shihe shtazen nga e cila rrugen bora! Shpetome, o dijetar me nam mbi dhe, Se prej saj po me dridhet kamba e dora!>>
91	<<Po te duesh, nje shtek tjeter me dale ke, - m’u gjegj ai, kur me pa me sy tane lot, - ne dac shpetim n’kete vend plot me shkerbe;
94	so kjo bishe, per te cilen thrret ti sot, nuk len njeri ne rruge te saj me u sjelle, dhe pa te mbyte ajo s’te leshon dot;
97	e ka nje shpirt, qe ze e vaje vec ndjell, nga lakmija e pangopshme kurr s’qetohet, asht ma e uritun tue u fa me gjelle.
100	Me shum frymore ajo pa da barcohet, Dersa te vije Langoni, tjere do gjeje, Po mizorisht nga ky do te dermohet.
103	As toke as pasuni nuk do e ushqeje, Porse virtut e dije e dashuni, Mes Feltri e Feltri aty ai ka me ndeje.
106	Shpetim do kete e gjora Itali, S’ciles Kamila virgjin, pa u tute, Eurjali, Turni, Nizi I rane fli.
109	Ky do ta nxjerri nga cdo vend e skute, Dersa ta flaki ne sketerre t’pafund, Atje, nga ku zilija e pat shkepute.
112	Per t’miren tande flas, prandej gjithkund Te vish me mue e do me kesh ti pris Nder viset e amshueme; mos u lkund
115	Klithje kur te degjosh prej lemerise; Shpirten qe vuejne me shekuj ke per t’vrejte, Vdekje te dyte kerkojne ata shastise.
118	Do shohesh dhe te tjere te knaqun krejt Ne zjarr, sepse shpresojne prap me u bashkue Heret a vone me ata qe jane nder qjejte.
121	Ke ata ti ne deshrofsh fill per me shkue, Nje tjeter shpirt ma I hirshem do te vije, Me te une do te la, kur t’jem largue.
124	Se Ai, qe lart e ka mbretnine e tij, Mbasi ligjes s’iu binda, nuk deshron, Qe permes meje shpirt atje t’arrije.
127	Gjithkund sundon, por vec atje mbretnon, Atje qytetin ka, seline e vet, - Lum ai, te cilin afer e pranon!>>
130	E une atij: <<Te lutem, o Poet, Deh, pash ate Zot, qe ti s’e adhurove, Vetem keshtu ti mos me len per shkret;
133	Me co ku the, t’I dal une kesaj prove, Qe portes se Shen Pjetrit t’I hyj mbrenda, Te shoh ata, qe aq te mjere pershkrove!>>
136	Ai n’ecje u vu, e une permbrapa I renda.

---