Pepili/Komedia Hyjnore/117

K. XVII Rrethi i shtetë. - Gjerioni. - Brezi i tretë (fundi). - Dhunuesit kundër natyrës dhe artit (fajdexhijtë). - Zbritja në rrethin e tetë.

	<<Ja bisha me te mprehtin bisht te gjatë, qe malet can, rrxon ledhe t’armatueme, ajo qe perlyn boten me lëngatë!>>
	Kështu tha prisi e bishen e shemtueme Me shenje ku na po ecnim e therriti Te ndalej mbi bregoren qe kalueme.
	Shembllesa e turpshme e njimtise arriti, Me koke e trup permbi shkambij tue u rrase, Por bishtin n’buze te honit nuk e qiti.
	Me njeri t’drejte fytyra I kishte gjase E miresi te prunjte nxirrte ne pah, Gjithe pjesa tjeter – gjarpen I pamasë;
	Tane lesh e me capoj e kish cdo krah, Nder brij, mbi krahanor edhe mbi shpine Me rrotullake e neje ish gjithkah.
	Me I ngjye e me I qendise ma mire nuk dine Tartar e turq pelhuret, ne pune dore Arakna kurr s’e cfaqi kaq mjeshtrine.
	Si taket qe me balle rrine ne ranore, N’sa pjesa tjeter mbrende ne uje ngel shtri, Si atje, ku rron gjerman makuti prore,
	Kastorët bahen gati per gjueti, Ashtu shtaza mizore vend kish zane N’ate rryp shkambor, qe ranen rrok unji.
	Dhe rrihte bishtin, qe mbi hon kish lane, Me bigen e helmueme shah perpjete, Sikur hagrepi kur sulmon me t’ngrane.
	<<Le ta ndryshojme pak rrugen qe ka mbete, - tha prisi, - dhe bajme mire me iu afrue shpirtzezes bishe, qe rri atje mbeshtete!>>
	Prandej nga e djathta nisem me kalue Dhjete hapa buze gremines, n’short me ra, Ranes e flakeve me iu largue.
	Krejt afer saj kur u afruem na, pra, Ndeje permbi rane, humneres jo shume lark, Do njerez mekatare më ra me pa.
	<<Qe t’kesh ide te plote c’ka ne kete qark, si vuejne te shohesh e per cfare denim, ti shko e hyn mes shpirtnash atje varg;
	por mos vono me ta ne bisedim; nderkaq une do t’I flas ksaj egersine, qe te na marre mbi supa fluturim.>>
	Keshtu tha prisi. Buze asaj gremine T’rrethit te shtate u nisa vetmitar Kah shpirtnat e denuem n’ate skaj shkretine.
	Dhimbja ne lot shperthente, tash e pare Luhatshin duert me gjete nje fare shpetimi Nga rana e flaka qe po I digjte zhar.
	Ashtu dhe qejt ne vere nga zemerimi Me u shpetue rropaten me turij e Me putra zekthave nga I idhte thumbimi,
	E miza e pleshta dbojne. Nder ato hije Kur syte I ngula, ndeje nen flaket rraste, Asnje nuk njoha mes asaj morije.
	Ne qafe te gjithve u varej nga nje traste Me ngjyre e shenje t’vecante, rrijne tue e shikuem Thue duen me pa n’se I kane perplot a zbraste.
	Si u futa dalngadale nder te denuem, Mbinje traste verdh dicka te bruzte dallova, Luan dukej ne ftyre e ne t’qendruem.
	Pastaj, kur me shikim mbare I kalova, Nje tjeter krejt te kuqe, flake e gjalle, Siper me ‘j pate si qumesht bardh veshtrova.
	Njani, qe kish nje dose te bruzte ne balle Te kuletes se vet bardh porsi bore, Me tha: <<Neper kete grope cka lyp ti, valle?
	Shko! Por pse I gjalle je fute n’kete vend te gjore, Ta dijsh se fqinin tim Vitaliani Ne t’majten time do ta shoh n’kete zore.
	Mes fiorentinve rashe une padovani, Shpesh klithja e tyne n’veshe me oshetin: - Te na le t’vije kalorsi yne sovrani,
	qe do te kete tre sqepet mbi takfine!>> E drodhi nofllen, gjuhen nxori jashte Porsi mezati hunden kur lepin.
	E une se po vonoj nisame drashte, Mbasi vete prisi m’kishte porosite, Prandej u ktheva e I lashe n’ate jete te vrashte.
	Mesuesin une e gjeta tue me prite Siper kurrizit te asaj shkerbe. Me tha: <<Mos t’leshoje zemra me u korite!
	Me shkalle te tilla tash do zbresim ne; Ne mes po rrij e para po t’ve ty, Se mos ti ndonje dam prej bishtit ke.>>
	Si ai qe ethesh kartane kaperthye, Irnue e tha, vjen tue u nxi nder thoj E dridhet po te shohe hije me sy,
	Keshtu u ngjetha, lart kur ai me ftoi; Por, si sherbtori para zotenise Trim, turpi burre me u ba me detyroi.
	Si dijta une I kceva mbi kurris; Deshta me I bza, por zani krejt m’u muer E fjala s’duel: <<Me perqafo, o pris!>>
	E ai qe me ndihmoi sa hera kur N’rreziqe rashe, si hypa, pa vonue Me kapi e me shterngoi fort per krahnuer
	Dhe tha: <<Gerion, tash mundesh me flutrue, Gjiret por ban t’medha, ulu ngadale, Mendo se c’peshe te re te kam ngarkue!>>
	Si shkoqet lundra bregut, vale mbi vale, Ashtu rreshqiti ai nga shkambi I zi E, porsa ndjeu se s’kishte gja me e ndale,
	Koken e suell ku kish bishtin e tij, Qe porsi ngjale ne hapesi e shtriu Edhe me flete cau rrugen per ajri.
	Besoj se frike me shume Feton fatziu Nuk pati, kur I hiken frejt prej dore E qielli flake, si e shihni, vetetiu;
	E as Ikarios, kur ne sfere qiellore Nder flete ndjeu dyllin tue iu shkri, bab’-shkreta Ndersa I briste: <<Rruge te keqe more!>> -
	Se sa une pata, pezullue kur mbeta E rreth e qark gja syni s’me shikonte, Vec bishes qe me mbante n’flatra t’veta.
	Ajo ngadale, ngadale ne qiell notonte, Sillej e zbriste, e une nuk ndjeja gja Vec ajrit, qe nga poshte e n’ftyre m’freskonte.
	Ne veshe nderkaq m’erdh nje zhaurime hata N’e djathte, ku lumi binte thik teposhte, E shtriva koken ndonje send me pa.
	Nuk ndeja ma aq lirshem tue zbrite poshte, Kur flaket pashe e klithje e vaje degjova, Prandej une tue u dridhe shterngova kofshte.
	Per zdrypje e rrotullime u kujtova Vetem at’here, kur ne ate vend per seri Mundime e vuetje nga cdo ane hetova.
	Si, lodhe nga fluturimi igjate, skyferi Kah s’vren as zog as vove, me ra nis vete, N’sa I zoti bret: <<Pse ule?>> - e ai I mjeri
	I lodhun zbret ku u ngrit aq krahalete, Me gjire t’hapta shkon e zen nje vend Larg mjeshtrit, I idhnuem e kryeperpjete;
	Keshtu Gerioni, neper ajr si u end, U ul e ra rranze atij shkambi thik Edhe, si na shkarkoi, I egri shpend
	Si nje shigjete fluturuese humbi vrik.

---