Pepili/Komedia Hyjnore/112

K. XVI Rrethi i shtatë. - Brezi i tretë (vazhdim). - Tre florentinët e shquem (Guido Guerra, Tegiao Aldobrandi, Jakopo Rustikuçi). - Ujëvara. - Çfaqja e Gjerionit.

	Mbrrijtem ku rrjedha qe nga rrethi I shtate Rrapllon tue u lshue ne tjetrin me potere, Si bletet qe roisin tue zukate;
	Kur, ja, tri hije bashke u ndane mejhere Nga ‘j trume, qe vrap I binte dromit t’lashte Ne reshje t’eger – flake edhe kumere.
	Vijshin kah na tue brite me za te vrashte: <<Ndalohu o ti, qe veshe ne kete menyre dukesh se je nga toka jone e mbrapshte!>>
	Medet, sa plage u pashe neper gjymtyre, Te reja e t’vjetra! Aq u digjej misht, Sa edhe sot me dridh ajo mynxyre.
	Nga thirrja e tyne prisi krejtesisht U ndal e tha: <<Ti prit aty ku je, Me ta duhet te siellesh njerezisht.
	Mos t’ish kjo flake, qe ranka si rrufe Mbi kete shkreti, do t’ishja I mendimit T’shpejtoje ti te ata, jo ata tek ne.>>
	U ndalem. Mekataret prap vajtimit Ia nisen; sa arriten me nje fryme, T’ia dhane te tre rreth vehtes rrotullimit,
	Si bajne kampionet lakuriq te lyem, Kur ngusht shoshoqin rreken per ta zane, Ma pare se breshen grushtash me shperthyem;
	Keshtu te tre vertitshin mbi rane Me koke nga une, permbrapa te drejtueme, E rruge te kundert hapit tue I dhane.
	<<Ne se, - tha njani, - rana e mallkueme ban t’neveritshem ne e lutjen tone edhe fytyrat rjepe e t’pervelueme,
	ta zbuse sepaku shpirtin fama jone; na thuej kush je ti qe keshtu I gjalle po rreh ne kambe kete vend te patenzone?
	Ky, qe une gjurmet po ia shklas n’kete zall, Ndonse sot lakur nget e pa lekure, Shoket I kish ne boten lart te rralle.
	I Gualdrades se mire qe nipi, kur N’jete quhej Guido Guerra, burre me nam, Shum pune pat ba me mend e shpat dikur.
	Ky tjetri, qe thermon ranen me kambe, Asht Tegiao Aldobrandi, sa jetoi atje mbi dhe nuk pat te keqe fame.
	E une qe ne nje kryq me ta pesoj Jam Jakob Rustikuci tue u perzhite, Ah shtriga grue shiko se ku me coi!>>
	Po te kish mujte kush flaken me ma prite, Do t’ishe hjedhe mes tyne fluturim, As prisi them pengese s’do me kish qite.
	Por mbasi djege e pjeke do t’ishe shqim, Prej frike, jo se une s’pata deshire, Nuk munda t’I marr ngryke me mallengjim.
	Dhe u thashe: <<Kjo gjendja juej kaq e veshtire Perbuzje jo, por dhimbje me ka zgjue, - E vone do me largohet kjo meshire, -
	Porsa imzot I ndershem m’u drejtue Me fjale, nga t’cilat se po vijne kuptova Njerez te tille, sic jeni per t’u cmue.
	Une jam nga toka juej, ku ju sa prova Per pune te larta dhate; perhere nder shoke Une mire kam fole e mire per ju degjova.
	Tamthin la pas, molle t’ambla shkoj me rroke, Ashtu si me premtoi I drejti pris, Por ma pare qendres do t’I hyj me koke.>>
	<<Uroj qe sa ma gjate t’I qeverise shpirti gjymtyret tua, - tha persri, - si dhe, mbas vdekjes, emni yt te ndrise!
	Por ti me thuej: burrni e fisniki Vallë a ka mbetë n’qytetin tonë ndo’j grimë, Apo të dyja janë dëbue prej tij?
	Sepse Borsieri, që me ulërimë Me turmën tej vrapon, ardhë tash në fund, Me fjalë të veta na ka sjellë aq dhimbë.>>
	<<Njerzit e rij, fitimet e pafund, shfrenim, mendjemadhsi kane ngjalle ne ty, sa qetesi, Firence, s’po gjen askund!>> -
	une brita, koken lart, zemren tue shfry; por t’kqyren shoqishojn ata te ngrate, ashtu si kqyret e verteta n’sy.
	<<Ne qofsh mësue, - me thane, - ti pa u matë keshtu t’verteten tjerve me u perplasë, I lumi ti se e paske gjuhen shpatë!
	Me dale kesaj terrine ne pac rasë E yjt e bukur perseri me I pa, Kur tu thane <<ishe>> gzim ke per te pasë,
	Fol e kujtona, mos na len pa za!>> Rrethin tue prishun u leshuen mbi lamën, Me kambet-flatra zune te tre me nga.
	Nuk mund te thuhet kurr ma shpejt nje <<amen>>, Se sa na u zhduken vrik prej syshe ahera; Me prisin ndoqem te rrekese na amën.
	Pak fort na kishim ecë, kur zu potera E ujit me u degjue prej nje afersije, Qe me u marre vesh ne na pengoi mejhera.
	Si ai lum, qe n’sa lumej te asaj brije Te Apeninit, me nje rruge te vet Drejt lindjes nga Monvizo ne det bie,
	Qe Akvaketa lart gjithkush e thrret, Ma parë se poshte n’lugine hovin ta ndalë, Dhe ne Forli kete emën e humbet,
	N’ato kreshta gjemon me shkume e valë Te Sh’Benedikt del’Alpe e atje resh, Ku per njemije shtrehimi mund te dalë,
	Keshtu poshte bregut thik ne shkambij veshë Na pame nje lum te kuq qe shungullonte, Ate qe qyshkur na kish rrapllue nder veshë.
	Kishe një lak qe mesin ma qarkonte, - Me te kam dashtë me kapë n’cas te veshtire Panterën e larueshme qe m’pengonte;
	Prej belit une e hoqa ate tersire, Tue iu binde urdhnit qe m’u dha nga prisi, E atij ia dhashe ba lamsh e lidhun mire.
	Ky brijas tue u sjelle, tek kah midisi, Pa iu afrue fort buzes, me fuqi E hodh gjithe ate litar perposh avisi.
	<<Pa tjeter do te ndodhe ndo’j mrekulli mbas ketij shej, - thoja me vehten time, - qyshse me sy po e ndjek me aq kersheri.>>
	Sa I urte duhet te jete njeriu n’veprime Prane kuj te sheh jo vec cka ban perdite, Por din dhe me t’u fute thelle nder mendime.
	E ai me tha: <<Së shpejti ka me u ngrite C’pres une e c’rreke ti me gjete me mend, Se shpejti nder syte tu ka me u avite.>>
	Shpesh goja duhet mbyllun pernjimend, Kur te vertetat ngjajne te pabesueshme, Se genjeshtarë me kot kane quejte shum kend,
	Por s’m’len me heshte sot pamja e mrekullueshme; T’betohem, o lexues, per keto fletë Te Komedise, - paste hire te vazhdueshme, -
	Se pashe une nje perbindsh drejt nesh perpjete Tue ca mu si me not mjegllen e ndyte, - Me trandë dhe ate zemer qe nuk trandet lete, -
	Si merr me dale nga deti ai qe asht zhyte, Spirancen per te nxjerre per shkamb ngujue O tjeter gja, dhe jepet me qite kryet
	Trupit tue I dhanë, kambët tue kruspullue.

---