Pepili/Komedia Hyjnore/106

K. XV Rrethi i shtatë. - Brezi i tretë (vazhdim). - Bruneto Latini. - Dhunuesit kundër natyrës (sodomitet).

	Ecnim ne njanin prej atyne shtigjeve, E avulli I rrekese, tue u ngrite I rande, Flaket I fikte ujit edhe brigjeve.
	Si ne bregdet, c’merr Bruzhe edhe Visande, Tue drashte batica e eger se I rremben, Ngrejne penda t’larta banoret flamande;
	Si padovanet, Brenta ku shperthen, Shpejtojne me mprojte keshtjellat, njerezine, Ma pare se Kiarentanen vapa e zen;
	Po n’ate menyre dhe keto brigje vine, Dhe pse jo aq te nalta e te medha I ngriti ai qe n’to tregoi mjeshtrine.
	Pyllit I ishim shmange te dy aq, sa Ku ishte s’do te dija me dalluem, Dhe sikur mbrapa t’isha sjelle me pa,
	Kur, ja, na dolen para do t’mallkuem Te cilet asaj pende I binin anes E rrinin vazhdimisht tue na veshtruem
	Si kqyret nje njeri nen drite te hanes Se re; dhe syte I rrudhnin ato hije Sikur prestari plak ne bire t’gjylpanes.
	Keshtu, sodite prej gjithe asaj morije, Me njohti njani e menjehere me kapi Per kind t’petkut, tue brite: <<O cfare habije!>>
	Kur doren shtriu e ai drejt meje capi, Veshtrimin ngula ne fytyr’n e pjekun, E ajo fytyre e djegun n’cas m’ia hapi
	Perden mendjes, dhe e njohta ate te vdekun; I gjegja at’herë me gisht kah sytë e tij: <<Me ju, o ser Bruneto, kam t’përpjekun?>>
	E ai: <<O biri im, randë mos të vijë, N’qe se Brunet Latini don dy fjalë Me I shndrrue me ty, nda vargut orguzi.>>
	<<Unë do t’u lutesha, - I thashe, - me u ndalë, e sa të doni vecas rrijmë të ndamë, n’lejoftë ai me të cilin ktu kam dalë.>>
	<<O bir, - m’u kthye, - kushdo që në këtë lamë ndalet një cas, do shtrihet njëqind vjet, pa mujtë me u mprojtë, kur flakët bijnë si namë.
	Ti ec ma tej, e une do te rrij ngjet; Pastaj prap do ta za ceten ftyre-nxime, Ku ne amshim kush qan e kush bertet.>>
	Me I zbrite nuk po guxoja rruges sime, Perkrah me I shkue; tue ece koke-ule une rrija, Si rrihet prane te madhit me nderime.
	<<Pa vdeke akoma, c’fat, - ia nisi hija, - ketu te pru, a c’force atje ne qiell? E kush asht ai qe t’prin ku djeg shkretija?>>
	I gjegja: <<Atje lart ne jet’n e kthiell, Pa mbrrijtun mire ne moshe te pjekunise, Humba n’nje pyll te zi I vetem fill.
	Dje ne mengjez ate pyll e kam braktise; E ky m’u cfaq ne castin e trishtueshem Te zmbrapjes, dhe kendej n’shtepi me nis.>>
	E ai: <<Po ndoqe yllin tand, lumnueshem Pa tjeter do vejsh kamben ne lima, N’se I rashe ne te kur rroja I ()ezueshem;
	Sikur prej botes shpejt mos t’ishe nda, Tue pa se qielli mbare kaq po ta prin, Ne punen tande ndihme do t’ishja ba.
	Por t’keqin popull qe mirnjohje s’ndin, Qe Fjezolen pat lane e per rrezik Ruen edhe sot te shkambit egersine,
	Mire tue I ba, ti do ta bash anmik; Dhe keshtu asht, - mes vodhesh degeliga S’ka mundesi te dale I ambli fik.
	Nje fjale e mocme I quen te verbet; shtriga Kreni e smira e koprracija I grryen, Si ata ti mos u fut kurr nder intriga.
	Ty fati yt nje nder te madh te ndryn: Te dy partite gjalle me te ngrane u thane, Por sqepi atyne dot ne bar s’u hyn.
	Hangshin vetvehten shtazet fjezolane; E askush me rrzue fidanin mos t’guxoje, Ne dalte ndo’j bime e mire n’gjithe ate plehane,
	Ku fara e shejtenueshme t’rigjalloje E romakve qe mbeten at’here kur Aty t’keqijte folene e bane pa droje.>>
	<<Degjue t’me ish deshira, ju qyshkur, - I gjegja, - s’do te kishit ra n’kete zall, Kaq shpejt s’do t’ishit nda fisit njerzuer;
	Ne mendje e ruej e dhimbje tash me ngjall Fytyra juej atnore, aq e qete, Kur ju ne tjetren bote, mesues I ralle,
	M’ushtronit, si I gjalle n’amshim me mbete; E sa per kete me shpirt ju a dij per nder, Gjuha do m’ligjeroje sa t’jem ne jete.
	Per mue cka folet, n’mend po e shkruej perhere; Spjegim do I lypi une per cdo shenim Vashes, qe di cdo gja, n’se e shoh ndojhere.
	E sa per vehte, due t’ju ap sqarim Se e kam ndergjegjen time fare t’kthjelle Dhe I pres sulmet e Fatit pa friksim.
	S’e ndij per here te pare cka je tue ndjelle; Le ta sjelle Fati rroten si te duej, Fshatari ta ngule shatin sa ma thelle!>>
	Tue marre nga e djathta prisi at’here pothuej U suell krejt mbrapa e me shikoi ne sy: <<Ndin mire, - tha, - kush shenon cka ndin prej kuj!>>
	Por une s’e lashe biseden pa e krye Me ser Bruneton; pyeta se kush jane Shoket qe n’bote ma teper kane shkelqye.
	<<Me I njohte disa asht mire, - filloi me thane, - sa per te tjere, s’po due as me I permende, se koha s’del qe t’I kujtoj te tane.
	Me ‘j fjale te them se ke ti ketu mbrende Priftrij, letrare, qe ndriten lart si diell, - Per t’njajtin mkat te ndyte tash jane tue rende.
	Ne turmen helm e vner do shohesh fill Prishjan e Fran Akors; n’keta te ngrite, Po t’kishe dashe me njohte qerose t’ketille,
	Ate do kishe mujte ti me sodite, Qe skllavi I shkllav’ve nga Arno n’Bakiljon, E coi, ku n’vese I shkriu ai energjite.
	Do flisja ma, por gjuha s’me punon E tutje s’mund te vi; jam tue hetue Se ‘I shtellunge pluhni prap mbi rane flutron;
	Tjere vijne, - me ta nuk mundem me u trazue; Ne doren tande une po e la <<Thesarin>>, Aty me keni gjalle, tjeter s’te due!>>
	E vrik u suell si ata qe duen te barin Pelhur’n e gjelber fushes ne Verone; Dhe ngjante n’ate vrapim me ate te parin,
	Ngadhnjyes, e jo me ate qe mbrrin ma vone.

---