Luli i madhëzë/Këngë natëtistëve/2

< 1

faqe
- 2 -

3 >

Imagjinata e kungullit

Kungulli noton

Noton e noton

Herë në këtë anë

Herë në atë anë

I lodhur e rraskapitur

Por nuk sharron

Me energjin e fundit

Një anije imagjinon

Lundrimin e tij vazhdon

Kullën ndriquese kërkonë

Atje, diku në oqeanë

Lasgushin me mikun e tij

takonë:

Vështroni si shklet sipër valash

e tundet anije më nge

Me krisma e me prush stërkalash,

mbi të shkreptiu një rrufe...

Ti, det, brohori fshehtësire!

Kuptim i potershëm, ti, det

po heshtje: ndaj valës së nxirë

Gjeniu i anijes po flet:

Prej zallit që sot po largohem,

fillova mërgimin e ri

hepohem...anohem...humbohem...

po sulmin s’e ndal kurrsesi.

Përpara, kur shoh gjeratore

dh’ato më gremisin në fund,

mbi kulmin e valës malore

unë heq të shpëtoj, sa me mund.

E morti fatkeq në më çiku,

n’u desh tmerrësisht të fundas,

aspak nuk më thyen rreziku,

po nis e përmbysem me gaz.

Se prapa la vazhdën e ndritur,

që hapa me shpirtin fatos,

fistonin gazmor, ku pat shkitur

valim’ i anijes q’u sos.

Valim i anijes së lehtë

qetohet, ndalohet, mbaron:

gjeniu i anijes përjetë

hepohet...anohet...valon.

E kungulli vazhdon

Me imagjinat së paku

Një busull

Ka dëshirë të krijonë

E kungulli noton

Noton e noton

Prizrenin kërkon

Java katërt

fillon me ra

E pesta

fillon me u ngrit

Po s'më thu cili

Muj je ti

A ndoshta je

Fund vit.

Ehoja

Në male u ndava

Nga ehoja ime

Në fushë deshti

T'më kapë për fyti

E t'më thotë

Ngushllime

Në oden time.

Po ti o e mjerë

Pyetë njëherë

Dhe do kuptosh

Se secili fëmijë

Në vendin tim

E dinë ligjin

Për shpejtësinë

Ti o jehon

E shpejt si gjithmonë

Por nxitimit

Nga kati tretë

Kurr nuk do ja kalonë

Ky është ligji

Për shpejtësin

Në vendin tim.

Këtu e thotë

Atje del e ninë

O Akil

O Akil, O Katil

Mos harro je

Gjaku im

Shko ka të shkoshë

Mua s'mund t'ma kaloshë

Për mirë e për keq

Jam Hipi Zhdripi vetë.

Ti në errësirë

Unë në dritë

Ti sjell vdekjen

Unë sjell jeten

Për dashurinë

O Akil, O Katil

A do pite

A do mish

O Akil, O Katil

themra jote

shpirti im

O Akil, O Katil

kur të dush dalim

dyluftim

Tre Akila

Tre Katila

Hipi Zhdripi te shpija.

E rujnë perenia

Gjëgjezë

Deri sa nuk linda

Terri sundonte jeten

Doja ta shihja paqen

Pakë këtu pakë atje

Boja me gjakë gjallëri

Po doja paqen e kërkuar

Boja qiellin duke ëndërruar

Po doja paqen e kërkuar

Boja livadhet për fëmijtë

Po doja paqen e kërkuar

E gjithë jeta si bojaxhi

Paqen duke lypë për ty.

bgcolor

Çatia

Punova sa

punova

veten e mundova

lypa e gjeta

kërkëndë se veta

çka dashta bana

për me pru si i

qiri vanova

lyp e gjetë

ashtu si di vetë

do ta sjellë

në vend të vetë.

rradhët vazhdojnë

por jo tash

pakë më vonë.

Nëse vanona

ti prit pakë

nuk vonohem shumë

sa çel e mshel

sytë voja bëhet

pulë

V'nova re

E ti tash thuj

Vini Re!

O Milet, o milet.

Me notu në

Oqean të qetë

Qenka lezet

Dy lule të panaçelne

Në fushë të bleruar

Pranë lisit të vetmuar

Kuvendojn dy lule

dashurin e tyre për të çelë.

Lule moj, shtat thyera

Pa më thuaj

Shkopi i bariut është

lëmuar, rrëshqetë

Lule moj,shtat drejta

thyer jam prapa

Me bekim të perendive

Si ti do çelë.

Lëdina e kuajve, 2007

Zinxhini

Ah! zinxhir

Perendie

O mër zinxhin

Budallekie

Ti zin xhin

Vetë nër zinxhir

Kur e ki njetë

Mu bo njeri

Trojanët e paqës

Disa thonë janë

Viruse

Disa thonë janë

Skërraja

Askush në planet

Kurr nuk i pa

Edhe pse ata

Për paqën e dijen punun

Pa platformë

Sistem në vete

Që funksionon

Në çdo platëformë

Hyjnoren dhe njerzoren

I gjallëron dhe i bashkonë.

Në thob të babës

Ikim nga historia që të krijojmë histori dhe pikë.

Shikojë përreth

Trojet shqiptare

Nuk e di

Jam pikë uji

Pikë dheu

Apo frymë

E ndejë jamë aty.

Jam dhe shohë e

Kuptojë

Para vete vargmali shqiptar

Me maje mahnitëse bjeshkësh

Burim i lumenjëve të shumtë

Që më rrëmbim pa ujitur

Fusha të munguara

Derdhen në oqean.

Shikojë përreth

Shtazë që kulloten

Në ato male të bekuara

Nxjerrin rrënjët e barit

Hanë lulet e paçelura

Në sipërfaqe lënë

Bërllogun e papërpunueshem

Nga natyra shqiptare

Varfërojnë bukurin e maleve

Deri në pakuptim

Sa e pyes veten

Është ky vendi im.

E natyra shqiptare

Punon, krijon

Maje të reja

Më të mprehta

Të pa kapshme

Për shtazët

Shtazët kulloten

Rreth por largë

Majës së Skënderbeut

Largë majës së Ademit

E shpresa mbetët

Që pikat e ujit

Të mbledhura në re

Rreth këtyre majeve

Të bien në tokë

Si dhurat e Zotit

Për bujkun

Me atë pakë fushë

Të shkretuar nga

Vërshimi i lumenjëve.

Shpija e madhe

Bota është e vogël

Për dashni

Kjo BE-ja jonë

Si një shpijë

Pa çati

Si një shpijë

Pa drejtësi

Ëndërron një

Çati.

E kur edhë

Koha e traut

Shqiptar

Hipi tha,

Prit bre burrë

Se nuk e lo vëllan

Përderi sa ai nuk

Më lenë mu

Po duhet mi

Kallxu me qfarë

Gruje u martu.

E kur ta dinë

Fëmijt e tij

Të jenë të lirë

Vijen familjare

Mi zgjedhë.

Dita e notimit

Dhe Plaka e oqeanit

Në bregë ja mori gjithë

Energjin e njohur

Për njeriun

I mblodhi gjymtyrët

Ashtu duke rrjedhë gjakë

E kapi një në duar, dhe bërtiti

Jam humane

E hudhi në valen e oqeanit

Shtazët filluan të duartrokasin

Gjerë në kupën e qiellit,

Disa nga to përësriten veprimi e saj

Me hukamen e t'Madhit Zot

Koka filloj të mbledhë

Gjymtyrët e shpërndara

Që i linte pas vetës vala e trazuar.

I shtrëngonte me dhëmbë

Skajet e gjymtyrëve

Për ti lidhur ndërmjet veti

Rreth shpirtit të perendive pezull në hapsirë.

Djalli e dreçi shikonin

Kjo është kafsha thonin

Kafshat e madhe për ju

zëri i Zotit ushtonte.

< 1

faqe
- 2 -

3 >