Hipi Zhdripi i Përrallave/45
Na ishte seq na ishte, na ishte një pikë që qëndronte pezull mes të tjerave. Pika shëtiste në tërë gjithësinë. Por pika e ndiente vetën të vetmuar kur shihte pika tjera të bashkuara që vallzonin të lumtura dhe bënin dritë. Një ditë prej drite kjo pikë ju lutë një pike që vallëzonte për mrekulli në mes të tjerave që të vallzonte me të në hapsirë. Dy pikat u larguan nga pika qendrore dhe filluan dalëngadalë të vallojë e të rrotullohen rreth pikave të afërta me plotë energji. Kur pika qëndrore e pa një ditë që pika shumë largë të tjerave vallëzonte e vetmuar u çuditë. Ajo nuk e shihte se aty ishin dy pika të bashkuara. Dhe nga lakmia pëlciti pika qendrore dhe që të gjitha që ishin rreth saj u shpërndanë në hapësirë. Kështu na lindi një pikë e re që përqarkë saj silleshin pika të zjarta dhe në orbitë kishte një pikë të mençur rreth të cilës qarkullonin më pakë pikë. Pikat tjera në gjithësi shkuan duke e kopjuar. Ato që nuk ishin të afta ta kuptonin, shpërthenin në gjithësi. Mikat qendrore tani kishin hapësirë për plane.
Kështu jeta vazhdonte dhe pikat e zoja dhe të mençura vallzonin përçdo ditë. Dhe një ditë, e meçmja nga ato dy pikë e lëshoj një pikë në gjithësi. Dhe një ditë kjo pikë filloj e vetmuar të shëtiste nëpër hapësisë. Shihte gjitha yjet me planete e tyre, por e ndiente vetën të vetmuar. Dhe një ditë ju lutë nënës së saj për një pikë që të vallzonte edhe ajo si të tjerat, që të mos e ndiente vetën të vetuar. Kur dual së bashku të vallzojë në gjithësi pikat e llojit të vetë e pyetshin kush ta dha atë pikë. Na ha më tha nëna ime. Dhe pikat e llojit të njëjtë të mllefosra iknin tek Nahat e tyre.
Pralla n'prall hon' e uvill në ball. Nga ajo ditë ajo pikë herë pas herë kthehet tek Naha e vet dhe i shikon njeriun duke u rritë. Edhe njeriu ka dëshirë që të ikë, por Dielli dhe Toka nuk e lënë pa u rritë që të bashkohet me atë pikë dituri.