Hipi Zhdripi i Përrallave/44
Na ishte seq na ishte, na ishte një herë një gurë e gjinja vetshin kur bohet ujë. Gurit i thojke nana e vetë se peshon vetëm në vend t'vetë. Po guri trunin gur, veq kur u nis gjinja piskatshin ku-ku. Tu hecë e tu pa, ja nisi më thonë ja mo guri s'jam. Edhe kastraveci përnima u bo ujë. Kur i dulë për hune, ju bo qyrr e u nal me një van që ja qojke mallin e shpisë. U rrit djali i qyrrit, nona e tij i thojke njeri qyrrin e hekë e qetë n'detë. Djali u nis në gyrbet për me gjetë një det. Kur erdh me një lëdin, pa i mërziten tyrli farë qeshit-qeshiti, e që i thojshin ku-ku çfar qyrri, ra n'detë prej s'ftofi nisi mu mbledhë e u bo port.
Kur gjinja e panë portin që mrena vetit e kishte një lotë, ja nisem me thon se dija e mante atë lotë. Dijamati u bo shumë i çmumë sa që edhe sot rrin tu vizëllu. Kur xhinja diamantin e hulumtun panë që loti gati ishë tretë por nuk e dinin a është kjo e vërtet.
Pralla n'prall, dukati n'ball. Prej asej dite, thojin që gjyshja kur ta shehë portin i vjenë zamet e met pa za edhe zemra i çahet e loti pëlcet, e dikush diamantin e manë për dyzenë.