Vitviteja/Zef Serembe/Vrull

VRULL

Zogj të bukur këndojnë me hare, po zemra do më plasë mua në gji, i helmuar e shkoj jetën te ky dhe, mërzitem në katund, në vetmi. Hapet përpara meje deti i shkëlyer, që zgjon në trutë e mi mendime shumë, e shqetësimi zemrën time çjerr, aq sa vetëm pushoj kur bie në gjumë. Arbëria matanë detit na kujton, se na të huaj jemi te ky dhe. Sa mote shkuan! E zemra s'e harron, se për turkun mbetëm pa mëmëdhe...

---