Para tregimi

Ne ishim një njeri i dheut dhe u ndamë prej dheut si fëmijë të tij, hapëm thesarin e vogël, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës së Lekës. U bëmë pupla të shqiponjës së Pirros, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe u kthyem në roje të mjegullës përreth Olimpit. Gjergji i Kastriotëve na la si shpatë e engjullit të Zotit, hapëm thesarin, pamë botën me sy dhe si bijtë e shqiponjës u kthyem në roje të mjegullës mbi thesarin e Zotit në shtëpi. Nga ky thesar i pa hapur edhe në vendin ku u rrite ka mbërri një damar. Kur të rrehë ai damarë dije që në atdhe është hapë një thesar. Këtë thesarë të njerzimit që e ruajtem nga djalli e dreçi, me gjymtyrt tona të përgjakura na takonë me të tjerët ta ndajmë. Sepse ishim dhe do të mbetemi një.

Tregimi

E gjitha fillojë me një luftë të heshtur, me një shpërthim i cili jo rrallë përfundojë me një të këndume të këngës populli yt është populli im, populli im është populli yt.

Gjymtyrët tona në kohën e Hipi Zhdripit

Molla e shehë mollën, e piçet.
Lopa shehë lopën e piçet.
Njeriu shehë njeriun e piçet.
Gjyshja shehë nipin e dixhet,
e loti shpërthen atë që nuk ke.
O Sot o kur o Zot.
Kur Dodon Zoti të Thot Sot është Ditë.
Ditë e Re që Kan-unin ta kuptojnë,
tapiat ti shqiptojnë,
lart si Shqiponja të fluturojnë.
E ai, flet qetë
Mos ke frikë
Rri ashtu si je.
Thjesht, shqiptar.
Se kur thashë DI
Marova nji shpi
që shpirti t'më rri
Ashtu në vetmi
rrodhi loti
në gjithësi
Kur thash TI
Loti më shikojë
Shpirtin ma mori
Loti të vetmuar
më shikonte
Na imi
Shpirtin në
shpi
ma çoji.
Që atë ditë
Kjo lojë
kurr nuk mbarojë
Dhe gjithë bota
kuptojë
Se më të shpejt
Se shpirtin
Nuk ka
Në këtë jetë
Për këtë
Gjitha shtaztë e kaluara
Thonë se kjo është
E vërtet
E njëriu këtë punë
E DI vetë
Shtazët e veta nuk
ka nevojë të i
trazojë
Një mend
Menojë
Si në hapësirë tjetër
Me ndihmen
E shpirtit
Të kalojë