Romani i Radios/5
KAPTINA V | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Hamdiu iu afrua dritares së burgut. Një bletë i ndaloi mbi hundë. Në hundë i kishte ngelur pak reçel, nga ai që një grua e panjohur ja kishte dërguar me postë. Përtej dritares së burgut nuk dukej asgjë. Dritaren e kishin dnërtuar që të shihte andej nga nuk të vinte për të parë kurrë, nga qielli bosh. Rojet mezi ia kishin lënë reçelin sepse dyshonin se brenda mund të kishte armë ose diçka të ngjashme. Sot duhet ti miratojnë kërkesën për të bërë një telefonatë. Hamdiu e di se kujt do ia bëjë atë telefonatë. Sofisë. Por, nevoja e tij për komunikim nuk priste. Tani, mban në duar celularin që ia mori Kasëmit. Kasëmi ishte qaravitur, po pas nja 2 shpullash ia kishte dhënë Hamdiut celularin që e mbante fshehur në brekushet tironce. Të gjtihë të burgosurit mbanin gjëra të fshehura e të palejuara ën burg, njëri madje, që e quanin Syltiaçi me që familja i dërgon përherë syltiaç me postë, kish mbajtur fshehur një mace në qeli për muaj me rradhë. E patën quajtur Lule. Me këtë rast Klevisi, profesori kish ngrënë dhe dru nga Syltiaçi se kish guxuar të bënte ca shakara pa lezet prej profesoruci me Lulen. Medemek, sipas tij, ai ishte maçok e duhej quajtur Luli. Dhe medemek, nuk mund ti vësh një kafshe emër bime. Lulja i mbajti gjallë të burgosurit, me aq sa kishte mundësi. Derisa pati ardhur shkurti, dhe Lulja kishte ikur prej qelisë në kërkim të dashurisë. Macet mund t’i kapërcenin muret e burgut, të burgosurit jo. Rojet e linin një mace të kacavirrej në muret, por një të burgosur mund edhe të mos e linin. Syltiaçi që kur i kishte ikur Lulja nga kafazi, nuk mendonte gjë tjetër veçse të arratisej. Madje as syltiaçin që i dërgonin nga shtëpia nuk e hante më. Dikur e hanin bashkë me macen. Hamdiu rri te dritarja, me njollën e reçelin në hundë, pa ditur çfarë të shkruajë. E vetmja gjë që i shkon ndër mend është “zogu im i vogël...”. Por ai ka shumë frikë që Sofisë kjo jo vetëm që nuk do i pëlqejë, por dhe mund ta ta trembë. Çfarë mund ti shkruajë asaj femre që në ato pak orë ëq ndenji në burg ja kishte rrëmbyer zemrën? Duhet të pyes Klevisin, profesorin, mendoi. Klevisi atë mbrëmje jepte koncert recital në burg me poezi, këngë që i kish kompozuar vetë ose dhe këngë të modës, si dhe me numra baleti. Të burgosurit, që nga koncerti i 14 shkurtit që kishte degjeneruar në sherr e pengmarrje, nuk kishin qenë të lejuar të bënin më aktivitete kulturore. Por Drejtoria e burgut këtë radhë ishte treguar zemërgjërë. Këtu kish ndikuar edhe fakti që Klevisi kishte përvjetorin e vdekjes së gjyshes dhe Drejtoria nuk donte të shkaktonte pakënaqësira në burg. Ra çanga. Ishte koha për të dalë në oborr.
Klevisi fshiu djersët. Recitali po shkonte mirë, të burgosurit dukeshin të stimuluar artistikisht, por prapë pika kulminante, poezitë e burgut, s’kishte ardhur akoma. Aty shumica e të burgosurve trasheshin, u dukej se kishin zbritur alienët, u çelnin lule mos më prek në kokë. Në poezitë e 6 muajve të fundit Klevisi qe përpjekur të trajtonte tema që të pregni realitetin e burgut, si psh gatimi, gjellët, miqësia mes shokëve të burgut, lamtumira e një të burgosuri që ikën në burg tjetër dhe gëzimi i një të burgosuri që rikthehet. Nuk do të mungonin edhe poezitë e dashurisë si dhe një poezi erotike, sepse asnjë libër serioz me poezi nuk mund të mos ketë të tilla. “Tani do tju këndoj një nga hitet më të mira të momentit, nga këngëtarja Mugades, që shumë prej jush kanë pasur rast ta njohin dhe nga afër.” Të burgosurit shpërthyen në delir, si ata që e kishin njohur nga afër dhe të tjerët që e kishin vetëm me të dëgjuar. U hodhën mbi stola, përplasën karriket, fishkëllyen dhe filluan të bërtisnin “Mugades, Mugades”, ovacione që vazhduan me “Klevis, Klevis” kur panë që Klevisi u mërzit që iku nga vëmendja e u finalizuan me “Maro, Maro” ku Maroja ishte gjyshja e ndjerë e Klevisit që kishte përvjetorin. Tingujt e parë të këngës së Mugadesit dolën nga tastat e fizarmonikës së Klevisit jo shumë të qartë. Pjesa më e madhe ngriu duke u sforcuar të kuptonte se cila ishte kjo këngë, derisa Klevisi nisi të këndonte me tekst dhe të gjithë e shoqëruan me britma të stonuara por të zjarrta prej artistësh burgu. Pas këngës të burgosurit zjenin nga gjallëria dhe eksitimi artistik. “Uluni” tha Klevisi. “Dua të më dëgjoni në heshtje, se tani do ju këndoj…” (të burgosurit brohoritën) “… pa muzikë…” (brohorimat pushuan) “disa ndjenja të shpirtit tim që i kam hedhur në letër në formë poezie”. Heshtje varri. Klevisi filloi të recitonte me zë të dridhur e prekës. Klevisi filloi të recitonte me zë të dridhur e prekës. Ti qave dhe me the me zë te ulët Se une të trajtoja si prostitutë. Atëherë lotëve të tu s'ua vura veshin Të desha, pa ditur se të desha. Veç një mëngjes të beftë kur u gdhiva pa ty dhe bota krejt e zbrazët m'u duk, Atëherë kuptova ç'kisha humbur, Ç'kisha fituar kuptova gjithashtu. Në publik filluan ofhsamat. Të burgosurit rrinin si të kishin bërë ndonjë faj. Secili e kish trajtuar dikë keq në qeli. Kasëmi dëneste në një cep dhe i fshinte lotët me kanatieren e Fazlliut. Hamdiu iu afrua Klevisit e i tha me sy të përlotur, ma shkruaj pak në celular.
| ||||