Roli i Kishës Ortodokse Serbe gjatë historisë në Ballkan/2

Burimet hyjnore dhe historike të dhunës serbe ndaj shqiptarëve dhe fqinjve në rajon
Faqe 1 faqe - 2 - Faqe 3
Burimet hyjnore, shpirtërore të dhunës serbe ndaj shqiptarëve dhe fqinjve tjerë janë në Qëndrimet e etërve të Sinodit të Nikesë më 325 (Iznikut të sotëm në Turqi), në Sinodin e Konstantinopolit më 381 mbi çështjet e dogmave të Kishës, kur erdhi edhe deri te skizma dhe më 1054 deri te ndarja përfundimitare. Sinodi apo Kuvendi janë tubimet e Etërve të Shenjtë dhe bogosllovëve të ditur nga tërë bota kristiane, në të cilët është diskutuar mbi çështjet bazore të fesë dhe jetës kishtare. Etërit e shenjtë, peshkopët e e Kishës, në keëto kuvende kanë mbrojtur fenë pravosllave nga lajthitjet heretike dhe mësimet e rrejshme. Kur përfundoi përndjekja e jashtme e Kishës, atëherë u paraqitën armiqët e brendshëm të fesë, mësuesit e rrejshëm (të quajtur heretikë), të cilët tentuan ta rrënojnë Kishën e vetme, të shenjtë, konciliane dhe apostolike dhe t’i fundosin të vërtetat në te. Kisha të tillët i ka gjykuar në Kuvendet vaseljene. Përveç këtyre kuvendeve të përgjithshme kishte edhe kuvende lokale. Ato i organizonin disa Kisha vendore. Vendimet e shumë prej këtyre kuvendeve më vonë janë miratuar nga Kuvendet vaseljene si të gjithëvlefshme për tërë Kishën. Kuvendet vaseljene kanë qenë dhe kanë mbetur pushteti më i lartë në Kishën pravosllave. Në burimet hyjnore-historike bën pjesë edhe Beteja e Kosovës më 1389 dhe lufta e një pjese të kristianëve të Ballkanit kundër muslimanëve. Martiri i madh, sipas serbëve, princ Llazari, së bashku me ushtrinë e vet aleate, që dashuronte Krishtin, u përcaktua për Mbretërinë qiellore në vend të mbretërisë botërore. “Të vdesim për krishtin, që të jetojmë amshueshëm”, i porositë ai ushtarët e tij. Sepse “mbretëria botërore është e vogël, kurse mbretëria qiellore gjithnjë dhe deri në fund.” Ky përcaktim kosovar dhe ky Zotim (Përgjërim), kjo është alanca të cilën populli serb e lidhi me Zotin – dhe e firmosi me gjakun martirizues. Në Kosovë populli serb ka votuar me shpirtin e tij për Mbretërinë qiellore dhe ky ka qenë dhe mbeti përcaktimi i vetëm i drejtë. Prej atëherë të gjithë serbët besnikë këtij Zotimi, bëhen popull i Zotit – populli ungjillor i Krishtit, Serbia qiellore, pjesë përbërëse e Izrailit të Ri të Zotit. Beteja e Kosovës dhe krahasimi i princ Llazarit dhe i ushtarëve të tij me Jezusin dhe nxënësit e tij, ‘konfliktin’ e ngrenë nga kategoria e hak/gjakmarrjes në nivel kozmik të të mirës dhe të keqes. Burimet kryesore për këtë doktrinë serbo-sllave janë Kronikat e murgjëve serbë, të cilat këta i shkruan pas dëshpërimit dhe apatisë që përjetoi populli serb, nga miti i princ Lllazarit dhe Petar petroviq Njegoshit etj. Dhuna ortodokse serbe zë fill edhe në mitin grek të Anteas dhe në vetëdijen tribale, virtyt ky që e ka përcjellë popullin serb deri në ditët e sotme. Kjo ideologji, në vend të kombit e thekson popullin, në kuptim të “popullit qiellor”, madhësia e të cilit nuk është raca, por “dhurata e Zotit”, e cila, nuk dihet përse, popujve të tjerë u është privuar, kurse u është dhënë serbëve në Kosovë. Në këtë mënyrë, teoria ia lëshoi vendin mitologjisë dhe religjionit, që ky të transformohet në “svetosavlje” që ta konfirmojë këtë lajthitje. Angazhimet religjioze, nacionale dhe ushtarake ortdokse serbe gjatë historisë karakterizohen me tiparet vijuese: 1. Misticizmi irracional i tipit mitoman svetosavian. – gënjeshtrat dhe keqveprimet e projektuara nga ideologjia destructive krijuan pamundësinë që të jetojnë së bashku me fqinjët joserbë. Serbët, nën ndikimin e mitomanisë (Kosovës) pravosllavlja bëhet krivosllavlje (kuazisllavlje) dhe burim i konflikteve dhe luftërave permanente). 2. Hegjemonizmi dhe konzervatizmi. – Gënjeshtrat serbe u shndërruan në forcë demoniane, që sollën jopaqë për vetë serbët, kurse për të tjerët të këqia gjenocidale. Si gënjeshtarë të mirëfilltë, serbët janë transformuar në robër të dëshirave vetjake dhe këtë ‘të vërtetë’ të tyre ua ofrojnë edhe fqinjve si garansë për hegjemonimzin ndaj tyre. Ata me fashizmin kanë të përbashkët nacizmin dhe biologjizmin nacional apo racizmin, por atyre ua tejkalojnë në çmendurinë nacionale dhe me aspiratat hegjemoniste. Vellikoserbizmi pretendon në të drejtën historike. Kurse nacizmi në të drejtën raciale. 3. Tradicionalizmi si mistifikim historik i serbizmit si, kinse, mbrojtësin e vetëm nga islami osman. – Fryma e zotimit për Kosovën është dëshmi e çrregullimit të trurit, me prodhimin më të keq nëpërmjet ‘egocentrizmit fisnor’ dhe ‘mitomanisë’, të shprehur me deformitetin gjenetik, të shprehur nëpërmjet lavdidahsjes dhe puishtetdashjes nga bartësit e tyre ultra-ekstremë.
Faqe 1 faqe - 2 - Faqe 3