Pas “Lamtumirës”

Pas “Lamtumirës”

Dikur kur shkrova: “Lamtumirë!”,

pyeta veten: “Pse u ngute?”,

se përveç vdekjes s’ka në botë,

asgjë më tepër absolute.

Gjithmonë me vete kam menduar,

ajo që shkoi-iku-u prish,

por edhe çasti i kaluar,

plot me shkëlqim kthehet sërish.

Se jeta s’paska vetëm renga,

nuk është veç helm e pelin,

se vjen një ditë e shuhet brenga,

papritur syri merr shkëlqim.

Kaluan nuk e di sa vite,

dhe zjarri i parë m’u ndez sërish,

në qiellin tim ti m’u përndrite,

si një dhuratë perëndish.

Me dhimbje shtymë shumë mote,

as unë-as ti nuk kishim vdekur,

në zemrën time ndjenja jote,

ç’më kish mbetur e paprekur.

Nga gjumi letargjik u zgjova,

sa kisha fjetur-nuk e di,

të falem-Zot-që e takova,

sërish të parën dashuri.

Arben Duka