Pepili/Komedia Hyjnore/194

K. XXX Rrethi i tetë. - Lugja e dhjetë (fundi). - Falsifikuesit e njerëzve. - Xhanni Skikki. - Mirra. - fasifikuesit e pareve. - Mjeshtri Adam. - Falsifikesit e fjalëve. - Sinoni.

	Kur n’Semelene Junona shfreu tane vner, Gjakun teban aq ne inat e muer, Sic e tregoi ajo ma se nje here,
	I shkreti Atamant kaq fort u cthuer, Sa qe kur gruen e vet ai ve veshtroi Me dy t’njomat ferishte nder dy duer,
	Vikati: <<Zini shtigjet, ta pushtoj Me klyshe ate luaneshe!>>, e tue u berlyke I hapi te pamshireshmit capoj,
	Njanin, Learkun, kapi mu ne gryke, Si e rrotulloi n’ajri, n’shkamb e verviti, - Dhe shkoi ajo e u mbyt me tjetrin ngryke.
	E kur, prej fatit thane, teposhte rreshqiti Gjithe ajo Troje e larte e madheshtore, Mbaroi mbretnija e fronit mbreti zbriti,
	Hekuba e mjere, e trishtun, kthye n’sherbtore, Kur pa se Poliksena kish mbarue, Per Polidor’n e saj, shtri mbi bregore
	Te detit, kur fatzeza u kujtue, - Cmende, zu me lehe si qen e gjora nane, Kaq fort nga dhimbja e madhe pat shkallue.
	Furite e Tebes a te Trojes s’jane tregue kaq fort te egra e zullumqare, kurr kaq kerdi nder shtaze a njerez s’bane.
	Si pashe dy hije t’zbeta, cveshun fare, Qe ngitshin tue kafshue neper shpatine Si derri kur del tharkut fulikare.
	Njana u hodh Kapokjos, nen kaptine Ia nguli idhte me dhambe, e tue e ngrehe zharg E bani ta kruej barkun per zalline.
	E Aretini, tue u dridhe tha: <<Larg I ndejsha Xhianni Skikkit, qe harlise Shkon tue ua ngjite me dhambe shpirtnavet varg!>>
	Ah, - I thashe unë, - ishalla nuk ta kris tjetra me ate goje! N’mos pac veshtiresi, me thuej kush asht, sa asht kendej pa u nise.>>
	M’u gjegj: <<Ai shpirt jetoi ne lashtesi. Asht Mirra e mbrapsht. Tue shkele cdo ligj t’njerzimit Me vete te jatin bani dashuni.
	Qe te mkatoje per t’ia arrite qellimit Ndrroi krejt fytyre tue marre tipare tjera, Si tjetri qe po nget zjarr prej terbimit.
	Ky, per t’fitue mushken mbretneshe, mejhera U shti si Buozi dhe, gjoja tue vdekun, Diktoi nje dhjate te tille qe iu njoh vlera.>>
	Kur dy te krisunit iken si t’ndjekun E ma s’I pashe ku t’zezen shkuen me u fute, Une solla syte te vrej tjere shpirtna t’mekun.
	E njanin pashe, qe dukej si lahute; I tille me te vertete do te gjasonte, Ku bahet bige njeriu ta kishin kpute.
	Hidropizija e rande krejt e shemtonte, Se plandsin plot me uje ia kishte aje, Fytyra e tij aspak me bark s’perkonte.
	Ai detyrohej buzet hape t’I mbaje, Si tiziku I etuem; t’djeguna zhar, I kishin mbete shpervjele nga ajo murtaje.
	<<O ju qe keni ardhe, jo si mkatare, n’kete bote te smunde, e s’di me leje t’kuj, - u suell kah na, - degjoni kete qyqar:
	mjeshter Adami jam, ketu qe vuej; per s’gjalli c’desha pata dersa u ngina, e tash po digjem, heu, per nje pike uje!
	Shenat e vegjel, qe nga ato lugina Te Kazentinit poshte ne Arno shkojne Tue lage e tue freskue t’butat lendina,
	Gjithmone I kam nder sy, e me mundojne, Keto vegime fytin ma kane tha, M’ligin ma fot se ethet qe m’dermojne.
	Kjo drejtesija e Hyut qenka hata! Nxjerr lande po nga ai vend ku mekatova, Ma fort me shtyn me pshereti, me qa.
	Romena ja, ku une falsifikova Paret me ftyre t’Baptistit; shkak I zi Qe ky, qe djegun botes iu largova.
	Por t’shihja ketu shpirtnat e keqi Te Guidit, Aleksandrit, vllaut te tyne, S’do e ndrroja per gurre t’Brandes tane freski.
	Ketu asht njani, n’qofte se s’me genjyene Hijet qe vijne verdalle, por, n’se e vertete, Sa pare ban kur kambe e duer m’u thyene!
	Ah, aq I lehte sikur te ishe vete, Me ece sa t’zite e thonit n’njeqind vjet, Do t’ishe vu me I ra shtegut te shkrete
	Ate me kerkue permes ketij kjahmet, Ndonse asht ky rreth njembdhjete mije mil I gjate Dhe ka gjyse mili gjanesine e vet.
	Per sherr te tyne vuej me kta te ngrate, Ata me pre fjorinta me kane nxite, Qe ar te kishin mangut tre karate.>>
	E une: <<Kush jane dy t’zezet, qe ktu ngjite Avull leshojne si n’dimen dora e laget Dhe dergjen ne te djathten tande shtrite?>>
	<<I gjeta shtri e krejt mbulue nga plaget, - m’u gjegj, - kur kamba ne kete shpat me shkiti, e shtri do rrijne n’amshim n’kete grope te vaget.
	Njana – mashtruesja, Zefin qe paditi, Tjetri – Sinoni, qe mashtroi nje Troje, Po I qelb ai avull ethesh qe I tymiti.>>
	Njani nder ta, pse ndoshta u zu ne goje Me aq pak nderim, u ndez dhe nga menija Grusht barkut gur I ra, ne short ta cpoje.
	E ky kumboi at’here si lodertija, Adami por fytyren t’ia shplakoi Vrik me ate dore, e s’qe ma e lehte e tija.
	<<Ndonse, sa do t’perpiqem, - mjeshtri shtoi, - s’leviz une dot, se I kam gjymtyr’t randoshe, kete krah te lire e kam ta perdoroj.>>
	E ai u gjegj: <<Ate dite kur ti po shkoshe Drejt zjarrit, s’pate dore aq t’lire e t’shpejte, Ishe ma I shpejte pare tue pre n’nje qoshe.>>
	Bark-ajuni at’here: <<Tue fole je drejte, Porse nuk qe ti kaq I drejte pohues, Trojanet kur t’kerkuen me qene I drejte.>>
	<<Keshtu o ashtu n’qofshim te dy mashtrues, - Sinoni tha, - une per nje faj kam ra, Por ti edhe vete djajve u del mesues!>>
	<<Ti kalin, o I shperbeme, prap a e ke pa? – bark-lodra tha. – Mkatin me e fshehe s’je I afte, gjithe bota e di, pra plas per cka ke ba!>>
	<<Ti plac ku je e goja-shkrumb t’u cafte, - greku iu gjegj, - dhe gjithe ajo kenete, qe mban ne bark, si gardh nder sy t’u bafte!>>
	E pareshkrisi: <<Shkye t’asht goja e shkrete, Se tue fole keq gjithmone kush s’ta ka dale; Ne paca une etje e n’plandes uje te nxete,
	Ty kryet te dhemb e trupin ma ke vale; E, me e lepi Narcizit ate pasqyre, Nuk asht nevoje me t’grishe ty me shum fjale.>>
	Une po I veshtroja tue u grinde n’ate menyre. <<Fort ma ke ngule, - tha prisi, - ate shikim, s’dij si s’po nxehem kah te shoh tue kqyre!>>
	Kur pashe se si me foli me idhnim, U ktheva shpejt drejt tij aq turpenue, Sa ende ato fjale me siellen ne kujtim.
	Si ai qe anderr t’keqe tue shikue, Anderr don t’jete cka n’anderr sheh me sy Dhe c’asht mos t’jete fort kishte me deshrue,
	Ashtu edhe une; mue fjala m’u lidh nye, T’falun lypshe me sy, goja s’punote, S’kuptoja se cka lypshe ishte krye.
	<<Per faj ma t’madh mjafton pendesa jote, tash je I lame, - mesuesi zu me m’thane, - prandej mos u trishto per gjana kote!
	Por n’mend ta kesh gjithmone se me ke prane Ne qofte se ndo’jhere tjeter ti ke rast Me u gjete mes njerezish qe jane tue u zane;
	Asht turp te rrish e te degjosh me kast.>>

---